Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Σύλληψη ισραηλινών ακτιβιστών


Στη σύλληψη 16 ακτιβιστών που προσπάθησαν να εισέλθουν στην Λωρίδα της Γάζας προχώρησε την Κυριακή η αστυνομία του Ισραήλ. Οι ακτιβιστές επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας από τις ισραηλινές αρχές, με αφορμή την επέτειο ενός χρόνου από την επιχείρηση «Καυτό Μολύβι» και την ισραηλινή εισβολή στην περιοχή.

«Τους συλλάβαμε και έπρεπε να καταβάλλουμε ισχυρή ποσότητα βίας, αλλά δεν κτυπήσαμε κανέναν», δηλώνει εκπρόσωπος της ισραηλινής αστυνομίας. «Ανακρίνονται αυτή τη στιγμή και ενδεχομένως να απαγγελθούν κατηγορίες ότι εισέβαλλαν σε κλειστή στρατιωτικά περιοχή χωρίς άδεια και ότι πραγματοποίησαν παράνομα διαδήλωση».

Δεκάδες αριστεροί ακτιβιστές διαδήλωσαν κατά του αποκλεισμού της Λωρίδας. Ο Αντάρ Γκριέβσκι από την οργάνωση «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος» δήλωσε: «Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε νότια στην παραλία προς την Γάζα, αλλά κοντά στο Ζικίμ μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού μας εμπόδισαν από το να μπούμε(στην Γάζα).

‘Ένα χρόνο αφότου το Ισραήλ σκότωσε 1.400 ανθρώπους κατά την διάρκεια του πολέμου, το Ισραήλ συνεχίζει να καταστρέφει και να προκαλεί πόνο με το να απαγορεύει την ιατρική φροντίδα και την μεταφορά οικοδομικών υλικών στην Γάζα», δήλωσε ο ακτιβιστής.

Ο Γκριέβσκι, υποστηρίζει ότι σκοπός της πορείας ήταν «να μεταφερθεί το μήνυμα ότι ως πολίτες που ζούμε σε αυτή εδώ την χώρα, θεωρούμε την κατάσταση απαράδεκτη και πρέπει να αντισταθούμε».

Ένας από τους διαδηλωτές υποστήριξε ότι ένας από τους ακτιβιστές κτυπήθηκε από την αστυνομία.


Πηγή:

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3825757,00.html


Συνεχής πληροφόρηση για τις κινήσεις των διεθνών ακτιβιστών που επιχειρούν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας μέσω Αιγύπτου στο:

http://www.kibush.co.il/search.asp

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Το Ισραήλ πρέπει να αποτραβηχτεί από τον εθνικό του μύθο*

Του Τόνι Τζουντ**

Τι ακριβώς είναι «Σιωνισμός»; Ο βασικός του ισχυρισμός ήταν πάντοτε ότι οι Εβραίοι αντιπροσωπεύουν ένα κοινό και μοναδικό λαό. Το ότι παρά την επί μια χιλιετία διασπορά και βάσανά του δεν κατάφερε να περιορίσει τα σαφή και συλλογικά του χαρακτηριστικά και ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσουν ελεύθεροι ως Εβραίοι-με τον ίδιο τρόπο που οι Σουηδοί ζουν ελεύθεροι ως Σουηδοί, είναι να ενσωματωθούν σε ένα εβραϊκό κράτος.
Έτσι η θρησκεία έπαψε στα μάτια των Σιωνιστών να αποτελεί το βασικό μέτρο της εβραϊκής ταυτότητας. Προς τα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς όλο και περισσότεροι νεαροί Εβραίοι έβγαιναν νομικά και πολιτισμικά από τον κόσμο του γκέτο ή του στετλ, ο Σιωνισμός άρχισε να φαίνεται ως μία με επιρροή μειοψηφία ως την μόνη εναλλακτική λύση στους διωγμούς, την αφομοίωση ή την πολιτισμική εξαφάνιση. Παραδόξως τότε, καθώς ο διαχωρισμός της θρησκείας και η λατρεία άρχισαν να υποχωρούν, μία κοσμική εκδοχή αυτού άρχισε πρακτικά να προωθείται.
Μπορώ με βεβαιότητα να επιβεβαιώσω, από την προσωπική μου εμπειρία, ότι το αντιθρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο συχνά ήταν τόσο βίαιο που μου προκαλούσε αμηχανία, ήταν πολύ διαδεδομένο στους αριστερούς κύκλους του Ισραήλ την δεκαετία του ’60. Η θρησκεία, έλεγαν, είναι για τους χαριντίμ(ορθόδοξους) και τους «παλαβούς» της συνοικίας Μέα Σεαρίμ της Ιερουσαλήμ. «Εμείς» είμαστε μοντέρνοι και ορθολογιστές και «δυτικοί», μου εξηγούσαν οι Σιωνιστές δάσκαλοί μου. Αλλά αυτό που δεν έλεγαν ήταν ότι το Ισραήλ στο οποίο επιθυμούσαν να μετάσχω βασιζόταν ως εκ τούτου και θα μπορούσε μόνο να στηριχτεί, σε μία σκληρή εθνική άποψη για τους Εβραίους και την εβραϊκή ταυτότητα.
Η ιστορία πάει ως εξής. Οι Εβραίοι, μέχρι την καταστροφή του Δεύτερου Ναού(τον 1ο μΧ. αιώνα), ήταν καλλιεργητές στην περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Ισραήλ/Παλαιστίνη. Αναγκάστηκαν τότε να βρεθούν στην εξορία από τους Ρωμαίους και περιπλανιόντουσαν στην υφήλιο: χωρίς πατρίδα, χωρίς ρίζες και περιφρονημένοι. Τώρα επιτέλους «αυτοί» «επέστρεψαν» και για μία ακόμη φορά θα καλλιεργήσουν τη γη των προγόνων τους.
Είναι αυτή η εκδοχή που ο ιστορικός Σλόμο Σαντ προσπαθεί να αποδομήσει στο επίμαχο βιβλίο του «Η Επινόηση του Εβραϊκού Λαού». Η συνεισφορά του, οι επικριτές του παραδέχονται, είναι στην καλύτερη περίπτωση περιττή. Γιατί τον προηγούμενο αιώνα, οι ειδικοί γνώριζαν τις πηγές τις οποίες αναφέρει και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί. Από καθαρά ακαδημαϊκή πλευρά δεν αντιλέγω σε αυτό.
Ακόμη και εγώ, που εξαρτώμαι κατά κύριο λόγο από πληροφορίες που προέρχονται από δεύτερο χέρι για την πρώιμη εβραϊκή ιστορία της χιλιετίας,- μπορώ να δω ξεκάθαρα, για παράδειγμα την έμφαση που δίνει στον προσηλυτισμό και την εθνική επιμειξία που χαρακτήριζαν τους Εβραίους σε παλαιές εποχές-δεν μας λένε τίποτα που δεν το γνωρίζαμε ήδη.
Το ερώτημα είναι, «ποιοί είμαστε»; Σαφώς στις ΗΠΑ, η μεγάλη πλειοψηφία των Εβραίων(πιθανότατα και των μη Εβραίων), δεν έχουν απολύτως καμιά ταύτιση με όσα ο καθηγητής Σαντ λέει. Δεν έχουν ποτέ ακούσει για τους περισσότερους από τους πρωταγωνιστές του, αλλά όλοι είναι αρκετά εξοικειωμένοι με την αστεία εκδοχή της εβραϊκής ιστορίας την οποία επιχειρεί να αποδομήσει. Αν η δημοφιλής εργασία του καθηγητή Σαντ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προκαλεί αντιδράσεις και περαιτέρω διάβασμα, θα άξιζε τον κόπο.
Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτό. Αν και υπήρχαν άλλες νομιμοποιήσεις για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και ακόμη υπάρχουν-δεν ήταν τυχαίο το ότι ο Μπεν Γκουριόν ενορχήστρωσε, σχεδίασε και εκτέλεσε την δίκη του Άντολφ Άϊχμαν-είναι φανερό πως ο καθηγητής Σαντ αμφισβήτησε την συμβατική εκδοχή για ένα εβραϊκό κράτος. Συμφωνούμε λοιπόν με δύο λόγια, ότι η μοναδικότητα του «Εβραίου» στο Ισραήλ είναι φανταστική ή εκλεκτική συγγένεια, τότε πως άραγε προχωρούμε;
Ο καθηγητής Σαντ Ισραηλινός ο ίδιος και η ιδέα ότι η χώρα του δεν έχει «λογικό λόγο ύπαρξης», θα του ήταν προσφιλής. Σωστά. Τα κράτη υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Η Αίγυπτος ή η Σλοβακία δεν νομιμοποιούνται από τον διεθνή νόμο με βάση την αρετή κάποιας θεωρίας περί βαθειάς «Αιγυπτιακότητας» ή «Σλοβακικότητας». Τέτοιου είδους κράτη αναγνωρίζονται διεθνώς, με δικαιώματα και θέση, απλά με την αρετή της ύπαρξης τους και της ικανότητάς τους να διατηρούνται και να προστατεύουν τους εαυτούς τους.
Έτσι η επιβίωση του Ισραήλ δεν εξαρτάται από την αξιοπιστία της ιστορίας που μιλά για τις εθνικές του καταβολές. Αν αποδεχτούμε κάτι τέτοιο, μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε ότι η εμμονή της χώρας απέναντι στην αποκλειστικότητα της εβραϊκής ταυτότητας είναι ένα σοβαρό μειονέκτημα. Σε πρώτο πλάνο, μία τέτοια εμμονή περιορίζει όλους τους μη Εβραίους πολίτες του Ισραήλ και κατοίκους στη θέση του πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Αυτό θα ήταν αλήθεια ακόμη και αν ο διαχωρισμός ήταν τυπικός. Αλλά δεν είναι: το να είσαι Μουσουλμάνος ή Χριστιανός ή ακόμη και Εβραίος που δεν αποδέχεται την αυστηρή κατηγοριοποίηση της «Εβραϊκής Ταυτότητας» στο σημερινό Ισραήλ-χρειάζεται τίμημα.
Αυτονόητο στο βιβλίο του καθηγητή Σαντ είναι το συμπέρασμα ότι το Ισραήλ θα ήταν καλύτερο να αυτοπροσδιορίζεται και να μάθει να σκέπτεται ως…Ισραήλ. Η πεισματική εμμονή για μία καθολική εβραϊκή ταυτότητα με ένα μικρό κομμάτι γης, είναι δυσλειτουργική από πολλές απόψεις. Είναι ο μοναδικός πιο σημαντικός λόγος που ευθύνεται για την αποτυχία επίλυσης του ισραηλινό-παλαιστινιακού αδιεξόδου. Είναι κακό για το Ισραήλ και θα έλεγα, κακό και για τους Εβραίους αλλού, οι οποίοι ταυτίζονται με τις πράξεις του.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Ο καθηγητής Σαντ ασφαλώς δεν μας λέει- και προς υπεράσπισή του θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ελκυστικό. Υποπτεύομαι ότι ευνοεί τη λύση ενός κράτους: αν όχι για άλλο λόγο επειδή είναι η φυσική κατάληξη των επιχειρημάτων του. Και εγώ θα ήμουν υπέρ αυτής της άποψης-αν δεν ήμουν σίγουρος ότι και οι δύο πλευρές θα αντιδρούσαν έντονα και με τη βία. Μία λύση δύο κρατών ενδεχομένως να είναι ακόμη η καλύτερη συμβιβαστική λύση, ακόμη και να θα άφηνε ανέπαφο το Ισραήλ στις εθνικές του αυταπάτες. Αλλά είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος για τις προοπτικές μιας τέτοιας λύσης, υπό το φως των εξελίξεων τα δύο τελευταία χρόνια.
Η τάση μου λοιπόν είναι να εστιάζομαι αλλού. Αν οι Εβραίοι της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής πάρουν αποστάσεις από το Ισραήλ(όπως ήδη πολλοί έχουν αρχίσει να κάνουν), η άποψη ότι το Ισραήλ είναι το «δικό» τους κράτος θα βρίσκεται εντελώς στο αέρα. Με τον καιρό, ακόμη και η Ουάσιγκτον ενδεχομένως συνειδητοποιήσει την ματαιότητα της πρόσδεσης της αμερικανικής εξωτερική πολιτικής στις αυταπάτες ενός μικρού κράτους της Μέσης Ανατολής. Αυτό, πιστεύω, είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στο ίδιο το Ισραήλ. Θα εξαναγκαζόταν να αναγνωρίσει τα όρια του. Θα έπρεπε να αναζητήσει άλλους φίλους, κατά προτίμηση ανάμεσα στους γείτονες του.
Μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε, ότι εν καιρώ, θα δημιουργηθεί ένας φυσικός διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων που τυγχάνει να είναι Εβραίοι αλλά πολίτες άλλων χωρών και των ανθρώπων που είναι Ισραηλινοί πολίτες και τυγχάνει να είναι Εβραίοι. Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε κατά πολύ.
Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα: Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ουκρανοί και Ιρλανδοί της διασποράς έχουν όλοι παίξει έναν όχι και τόσο υγιή ρόλο στην ύπαρξη εθνικών αποκλεισμών και εθνικών προκαταλήψεων στις χώρες των προγόνων τους. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Βόρειο Ιρλανδία τερματίστηκε εν μέρει επειδή ένας Αμερικανός πρόεδρος έδωσε την εντολή στην κοινότητα των Ιρλανδών μεταναστών στις ΗΠΑ να πάψουν να στέλνουν όπλα και χρήμα στον προσωρινό IRA. Αν οι Αμερικανοί Εβραίοι σταματούσαν να συνδέουν την μοίρα τους με την μοίρα του Ισραήλ και χρησιμοποιούσαν τα φιλανθρωπικά τους τσεκ για καλύτερους σκοπούς, ίσως κάτι παρόμοιο να συμβεί και στη Μέση Ανατολή.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Financial Times» στις 08/12/2009

http://www.ft.com/cms/s/0/77859566-e398-11de-9f4f-00144feab49a.html

**Ο Τόνι Τζουντ είναι ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Οι αιρετικές του απόψεις σε θέματα Ισραήλ έχουν προκαλούν σημαντικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Περισσότερα για τον Τόνι Τζουντ στο:

http://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Judt

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Ρεπορτάζ για νεαρούς Ισραηλινούς αντιρρησίες

Συνέντευξη Ισραηλινού αντιρρησία σε τοπική εφημερίδα που εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αρνείται να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό και ο οποίος ετοιμάζεται να μπει σε στρατιωτική φυλακή για την απόφασή του αυτή.

Ο Εφι Μπρένερ είναι ένας από τους βασικούς συντελεστές της επιστολής των Αντιρρησιών Συνείδησης που σόκαρε το Ισραήλ. «Γνωρίζω, λέει στην τοπική έκδοση της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ισραηλινής εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ» της περιοχής Ρίσον Λε Τσίον, ότι πρόκειται για μία σκληρή εμπειρία, αλλά είμαι αποφασισμένος». Ο Μπρένερ ετοιμάζεται μαζί με άλλους πέντε αποφοίτους λυκείου να περάσει τις στρατιωτικές φυλακές.

«Η άρνησή μας να γίνουμε στρατιώτες κατοχής προέρχεται από την δέσμευση στις αρχές μας και την υποχρέωση μας στην κοινωνία στην οποία ζούμε», εξηγεί, αναφερόμενος στο γεγονός ότι αυξάνεται το κύμα των υπογραφών, γεγονός που δείχνει ότι πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο.

H « Επιστολή Διαμαρτυρίας των Αποφοίτων» ξεκίνησε ακριβώς πριν 30 χρόνια. Η ομάδα αυτή των αποφοίτων λυκείου πάει κόντρα στη συναίνεση και αρνείται να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό.

Ο Έφι γεννήθηκε σε μία οικογένεια που τιμά τις κοινωνικές αξίες. Όπως και οι άλλοι συνομήλικοι του μεγάλωσε σε μία κοινωνία που η συνεχιζόμενη διαμάχη Ισραηλινών-Παλαιστινίων είναι πάντα στο επίκεντρο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ιδεολόγος ακτιβιστής και μετείχε όταν ήταν μικρότερος σε κινήσεις για την προστασία των ζώων.
Ως νεολαίος ο Μπρένερ πήρε μέρος σε μαχητικές διαδηλώσεις της αριστεράς. «Ξεκίνησα να πηγαίνω στο λύκειο και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι γίνονται συχνά διαλέξεις από στρατιώτες του ισραηλινού στρατού, με μοναδικό σκοπό να προωθήσουν το θέμα της κατάταξης μιλώντας για τους ανθρώπους που έπεσαν για την πατρίδα.
« Απλά δεν παραβρέθηκα σε πολλές διαλέξεις. Οι καθηγητές γνώριζαν τις απόψεις μου για αυτό δεν έμπαινα στον κόπο καν να με καλέσουν. Εκείνη την εποχή άρχισα να γράφω τη δική μου προσωπική επιστολή άρνησης».

«Η Κατοχή δεν είναι Άμυνα»

«Στην διάρκεια των εξετάσεων, μας ζητήθηκε πολλές φορές να γράψουμε για το θέμα «Το αυξανόμενο φαινόμενο άρνησης στράτευσης». Όταν έγραψα τις απόψεις μου και όλους τους λόγους για τους οποίους αρνούμαι να καταταγώ, όλοι οι άλλοι επέλεξαν να γράψουν υπέρ».

Αισθάνθηκες απομονωμένος;

«Όχι, αλλά ο καθηγητής ερχόταν και μου έλεγε ότι η έκθεση μου είναι πολύ καλή αλλά δεν μπορεί να την διαβάσει στην τάξη. Δεν μετείχα επίσης στις εκδηλώσεις «στο δρόμο των πολεμιστών». Όταν οι φίλοι μου επέστρεψαν και μου έδειχναν φωτογραφίες, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά βλέπεις ένα 17χρονο να οδηγεί τανκ ή να κρατά όπλο. Το θέμα της άρνησης στράτευσης συζητήθηκε στην τάξη. Είχα διαμάχες με τους φίλους, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα την φιλία επειδή είμαι αντιρρησίας συνείδησης.

Η άμυνα της πατρίδας δεν είναι αξία για σένα;

«Η κατοχή δεν είναι άμυνα. Οι εκδρομές αυτές οργανώνονται, για να πουν ότι για να ζήσει η χώρα πρέπει περισσότερος κόσμος να πεθάνει. Αλλά πιστεύω ότι όσο υπάρχει στρατός δεν υπάρχει λύση. Για μένα ήταν ολοφάνερο ότι δεν θα καταταγώ σε αυτό που αποκαλείται «στρατός».
Στην αρχή το θεωρούσα δεδομένο ότι θα καταταγώ, γιατί είναι κάτι που μαθαίνεις να το περιμένεις από την ώρα που γεννιέσαι. Αλλά στην ηλικία των 15 και μισό, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την σύγκρουση. Βρήκα πολλές πληροφορίες στο ιντερνέτ και έτσι ύστερα αποφάσισα να πάω στα κατεχόμενα εδάφη να δω από μόνος μου τι συμβαίνει. Αν δεν πας εκεί δεν ξέρεις τι σημαίνει κατοχή».
Ο Μπρένερ πήγε με μια ομάδα αριστερών ακτιβιστών στο χωριό Μπεϊλίν που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής. « Βρέθηκα σε καταστάσεις-μετείχα σε μία μη βίαιη διαδήλωση και βρέθηκα να με πυροβολούν με σφαίρες διασποράς», λέει. «Η άποψη μου αποκρυσταλλώθηκε, ήξερα ότι δεν θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο. Σκοπός μου ήταν να δείξω επίσης στον κόσμο που κάθεται στα καφέ, που αδιαφορεί για το γίνεται κάτω από την μύτη του σε απόσταση μόλις 30 λεπτών, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πάνε στα σχολεία τους, που η ελευθερία κινήσεων τους περιορίζεται και όλα εξαιτίας του στρατιωτικού νόμου».

Προσπάθησες να πείσεις φίλους να μετάσχουν στον αγώνα σου;

Κατάφερα να πείσω κόσμο να αγωνιστεί, κόσμο που εκτός από του ότι επρόκειτο να καταταγεί για «την υπεράσπιση της πατρίδας», δεν ήξερε τίποτα για την σύγκρουση. Αν κατάφερα να τους δείξω κάτι άλλο, είναι ήδη κατά τη γνώμη μου επίτευγμα. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει την πραγματικότητα στην οποία ζει».

Ο Μπρένερ δεν είναι μόνος. Ο φίλος του Έφι Γ., που δεν έχει ακόμη κλείσει τα 18, ακολουθεί τα βήματά του. Ο Γ. που ζητά να παραμείνει ανώνυμος, δηλώνει ότι μπήκε στον αγώνα αφού συνειδητοποίησε στην τάξη ότι οι αξίες που προσπαθεί να ενσταλάξει το σχολείο έρχονται σε αντίθεση με την δική του κοσμοαντίληψη.
«Μεγαλώσαμε με πολλές λάθος αρχές και με την διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει κυρίως το υπουργείο Παιδείας. Για παράδειγμα υπάρχει νόμος που απαγορεύει να διδάσκεται η «Νάκμπα». Αυτό σημαίνει ότι οι σπουδαστές σε αυτήν εδώ την χώρα δεν γνωρίζουν τίποτα για την δολοφονία των Παλαιστινίων που ζούσαν εδώ το 1948. Το σύστημα έχει ένα καλό λόγο για να το κάνει. Αυτό που θέλει όλο κι’ όλο είναι ένα υψηλό ποσοστό που θα καταταγεί χωρίς να θέτει ερωτήματα και χωρίς να έχει αμφιβολίες», λέει ο Γ.

Ο Α. από την Νες Τσιόνα, έδρασε στην Γάζα και την Ιουδαία και Σαμάρια(σ.σ. εβραϊκές ονομασίες για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη). Μετά από αυτές τις εμπειρίες αποφάσισε να αρνηθεί να μετάσχει σε περαιτέρω στρατιωτικές ενέργειες.

Γιατί αποφάσισες να αρνηθείς;

« Είδα την φύση των ενεργειών. Όταν κατατάχθηκα δεν καταλάβαινα πως θα είναι. Τα μπλόκα προστατεύουν τους εποίκους και όχι την χώρα. Οι στρατιώτες μερικές φορές έχουν τάση να πληγώνουν αθώους. Δεν κατατάχθηκα για αυτό».

Τιμωρήθηκες;

Υπηρέτησα 17 ημέρες στην φυλακή. Αφέθηκα ελεύθερος και επέστρεψα στην μονάδα, εξήγησα την κατάσταση στον διοικητή μου και τώρα έχω διαταγές να κάνω δευτερέουσες δουλειές στην βάση.

Λοιδορήθηκες;

Υπήρξαν κάποιοι που με λοιδόρησαν στην μονάδα, αλλά η οικογένεια μου με στήριξε. Ο κόσμος δεν ξέρει πραγματικά το τι κάνει ο στρατός. Αν ήξερα, δεν θα είχα καταταγεί.

Ένα μικρό αλλά σημαντικό φαινόμενο

Ο Μπρένερ πάει παραπέρα και υποστηρίζει ότι «αρκετός κόσμος κατατάσσεται και ζει την εμπειρία να χρησιμοποιεί βία εναντίον άλλων. Γίνεται συνήθεια. Το βλέπεις όταν μιλάς στον δρόμο και ακούς ότι το ποσοστό βίας στην κοινωνία έχει αυξηθεί».

Δεν ανησυχείς για την φυλακή;

« Μίλησα με αρκετούς αντιρρησίες συνείδησης που πήγαν φυλακή. Ξέρω ότι δεν είναι μία ευχάριστη εμπειρία, αλλά είμαι αποφασισμένος».
Πιστεύεις ότι ίσως αισθανθείς ότι έκανες λάθος στην διάρκεια της φυλακής;
Όχι, γιατί η απόφασή μου να αρνηθώ, δεν είναι μόνο προσωπική. Δείχνει στην παλαιστινιακή πλευρά ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να πάρουν μέρος σε αυτούς τους πολέμους»

Δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι το λαϊκίστικο στην δράση σου, σε μία χώρα που μάχεται καθημερινά για την επιβίωσή της;

« Δεν αρκεί κάποιος να κοιτάζει απλά και μόνο την βία, αλλά τι προκαλεί την βία, ποια είναι η βάση εξαιτίας της οποίας υπάρχει. Η καταπίεση του λαού υπάρχει εδώ και χρόνια. Για όλα υπάρχει μία αιτία. Δεν συμφωνώ με την τρομοκρατία, αλλά δεν θα τερματιστεί επειδή προσπαθούμε να την λύσουμε με στρατιωτικά μέσα.
«Δεν θέλω να φοράω την στολή ενός οργανισμού που καταπιέζει καθημερινά και επιβάλλει στρατιωτικό νόμο. Εδώ μπορούμε να κινηθούμε από περιοχή σε περιοχή, αλλά εκεί, υπάρχουν μπλόκα και κόσμος που μένει στο σπίτι και δεν μπορεί να στηρίξει τις οικογένειες του».
«Κατάφερα να ενημερώσω κόσμο. Δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν θα συμφωνήσουν μαζί μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι ένα φαινόμενο. Δεν είμαι μόνος, ο αριθμός αυτών που υπογράφουν αυξάνεται»

Δεν αισθάνεσαι ντροπή που αρνείσαι να καταταγείς;

«Το πιο εύκολο πράγμα είναι να καταταγείς, να κάνεις την θητεία σου και να εστιάσεις στην καριέρα και την δουλειά. Υπάρχει το κλισέ που λέει έδωσα δύο με τρία χρόνια από τη ζωή μου, έκανα το καθήκον μου, τώρα δεν με ενοχλούν».

Πως αντέδρασαν οι γονείς σου;

Οι γονείς μου είναι κατά της απόφασής μου

Είναι θέμα που συζητήθηκε στο σπίτι;

«Ασφαλώς. Ο πατέρας μου ήθελε να καταταγώ, γιατί έτσι έχει μεγαλώσει. Η μητέρα μου έχει την μητρική ευαισθησία. Δεν πιστεύω ότι θα με επισκεφτούν στην φυλακή, μόνο ο δικηγόρος μου. Υποθέτω ότι ο πατέρας μου δεν θα θέλει ούτε να ακούσει για μένα».

Ο Γ. είχε επίσης δύσκολη αντιμετώπιση με τους γονείς του. «Οι γονείς μου έχουν αντίρρηση, αλλά στο τέλος, θα αποδεχτούν την πραγματικότητα. Στην αρχή ήταν σοκ. Ο πατέρας ήταν στον στρατό και ο αδελφός μου τραυματίστηκε, ως εκ τούτου υπάρχει μία ατμόσφαιρα υποστήριξης του στρατού στο σπίτι. Είμαι η εξαίρεση», λέει.

Αισθάνεσαι ότι σε στηρίζουν;

«Οι φίλοι μου έχουν παρόμοιες απόψεις, οι περισσότεροι φίλοι μου δεν θα καταταγούν. Μιλάμε σαφώς για ένα φαινόμενο. Ίσως είναι μικρό αλλά επηρεάζει. Πιστεύω ότι είναι πολύ θετικό το ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θέτουν ερωτήματα και δεν θεωρούν δεδομένο ότι τους λένε».

Θεώρησες ποτές να καταταγείς σε θέση που δεν έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές σου αντιλήψεις;

« Πως θα βοηθούσε κάτι τέτοιο; Θα στήριζα ούτως ή άλλως ένα καταπιεστικό μηχανισμό αντί να βοηθώ την κοινωνία».

Σκέφτεσαι την φυλακή;

Ανησυχώ για την απομόνωση στην οποία ίσως με βάλλουν. Ελπίζω ότι δεν θα υποφέρω πολύ. Δεν είναι ευχάριστο να είσαι μόνος με τον εαυτό σου ένα μήνα. Μου προκαλεί φόβο. Κάτι άλλο που με ανησυχεί είναι το ότι ο στρατός θα αλλάξει την πολιτική του ως προς τις καταδίκες και θα μας παραπέμψει σε στρατιωτική δίκη και θα μας στείλει φυλακή για δύο χρόνια».

Πως βλέπεις τον πατριωτισμό, με βάση όσα εσύ και οι φίλοι σου πιστεύετε;

« Αν δεν γινόταν αυτή η θυσία, οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν. Ο στρατός δεν μπορεί να προστατεύσει καμία πλευρά. Αν ο στρατός συνεχίσει να υπάρχει στην παρούσα δομή του, ο κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει και από τις δύο πλευρές».

Πηγή: http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=36740









Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Έρευνα στην Ολλανδία για ισραηλινά προϊόντα που προέρχονται από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη

Ο Ολλανδός υπουργός Εξωτερικών διέταξε επείγουσα έρευνα για τα καλλυντικά της εταιρίας «Ahava», προϊόντα που παράγονται από ισραηλινή εταιρία στο παλαιστινιακό τμήμα της νεκράς θάλασσας και τα οποία ως ισραηλινά προϊόντα δεν πληρώνουν δασμούς. Η οργάνωση «Γκους Σαλόμ»(από δελτίο τύπου της οποίας η εν λόγω πληροφορία) έστειλε επιστολή στο διοικητικό συμβούλιο της «Ahava» με την οποία τονίζει: Διαβάστε το μήνυμα, έξω από τα κατεχόμενα εδάφη.




Η Ολλανδική κυβέρνηση έδωσε εντολή για επείγουσα έρευνα για τα προϊόντα της εταιρίας «Ahava» που κυκλοφορούν στην Ολλανδία και τα οποία κατασκευάζονται στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Σε περίπτωση που η έρευνα δείξει ότι πρόκειται για προϊόντα που κατασκευάζονται σε παλαιστινιακά εδάφη, θα πληρώσουν κανονικά δασμούς.

Το θέμα ανακίνησε το σοσιαλιστικό κόμμα της αντιπολίτευσης, λέγοντας ότι τα προϊόντα αυτά έρχονται στην Ολλανδία με την σήμανση «κατασκευασμένα στο Ισραήλ» αν και πρόκειται για προϊόντα από τα κατεχόμενα εδάφη τα οποία δεν αναγνωρίζονται ως εδάφη του κράτους του Ισραήλ. Ο Ολλανδός βουλευτής Βαν Μπούμελ που ανακίνησε το θέμα, υποστήριξε ότι η ενέργεια της εταιρίας «Ahava» παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, επειδή χρησιμοποιεί υλικά από την ακτή της νεκράς θάλασσας που ανήκει στους Παλαιστινίους σε αντίθεση με την συνθήκη της Γενεύης που απαγορεύει σε χώρα κατοχής-συμπεριλαμβανομένων των πολιτών και των επιχειρήσεων της να χρησιμοποιούν φυσικούς πόρους από το κατεχόμενο έδαφος. Ο Ολλανδός βουλευτής ζήτησε όχι μόνο να ακυρωθούν οι απαλλαγές από δασμούς στα προϊόντα της «Ahava», αλλά να απαγορεύσει παντελώς την προώθησή τους στην Ολλανδία και ολόκληρη την ΕΕ.

Τα εργαστήρια της «Ahava» βρίσκονται στον εποικισμό «Ματσπέ Σαλόμ» που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της νεκράς θάλασσας, που αποτελεί τμήμα της δυτικής όχθης την οποία κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Με βάση τις συνθήκες του Όσλο έπρεπε να είχε παραχωρηθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή ήδη από την μεταβατική περίοδο 1996-1999. Η πρώτη κυβέρνηση Νετανιάου όμως δεν τήρησε την συμφωνία.

Οι τελωνειακές αρχές του Ισραήλ έδωσαν στους συναδέλφους τους στην Ολλανδία μόνο τον κωδικό της Ματσπέ Σαλόμ και απέφυγαν να αναγράψουν στην λίστα ότι το εργοστάσιο της « Ahava» βρίσκεται σε κατεχόμενο έδαφος.

Η εταιρία «Ahava» επιχείρησε πριν αρκετά χρόνια να εισέλθει στην ευρωπαϊκή αγορά και έχει κάνει μεγάλη διαφημιστική καμπάνια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η ολλανδική ενέργεια και κατ’ επέκταση η ευρύτερη ευρωπαϊκή μπορεί να προκαλέσει σημαντική οικονομική ζημιά στην εταιρία.

Οι δραστηριότητες της εταιρίας βρίσκονται στο επίκεντρο τελευταία αυτών που αντιτίθεται στην ισραηλινή πολιτική συνέχισης της κατοχής. Η βρετανική ανθρωπιστική οργάνωση «Oxfam» ακύρωσε συμβόλαιο που είχε υπογράψει με το μοντέλο Κρίστι Ντέϊβις, μετά την υπογραφή από μέρους της συμβολαίου για συμμετοχή σε διαφήμιση της «Ahava».

Η οργάνωση «Γκους Σαλόμ» έστειλε επιστολή στην διοίκηση της «Ahava» στην οποία αναφέρει «ήλθε ο καιρός να διαβάσετε το μήνυμα στον τοίχο και να αρχίσετε να ετοιμάζεστε να εγκαταλείψετε πραγματικά τα κατεχόμενα εδάφη και να επιστρέψετε στα σύνορα του κράτους του Ισραήλ. Η απόφασή σας να αναμειχθείτε σε κατεχόμενο έδαφος και να εκμεταλλευτείτε φυσικούς πόρους που δεν ανήκουν στο κράτος του Ισραήλ σας ζημιώνει και ενδέχεται να σας επιφέρει ακόμη μεγαλύτερο επιχειρηματικό πλήγμα. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε το παράνομο τμήμα που κατέχετε και όσο ταχύτερα το πράξετε τόσο το καλύτερο».

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Τσόμσκι για Ισραήλ







Οι μεγαλύτεροι εχθροί του Ισραήλ είναι αυτοί που στηρίζουν την πτώση του στην ηθική παρακμή και καταστροφή, δήλωσε σε διάλεξή του στο Δουβλίνο ο γνωστός φιλόσοφος και πολιτικός ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι
.


Ο Τσόμσκι ανέφερε ότι το Ισραήλ ήταν κάποτε μία πολιτισμένη κοινωνία που έμοιαζε με αυτές των σκανδιναβικών χωρών. Τώρα όμως έχει αλλάξει. Υπάρχει υψηλή ανισότητα όπως και στις ΗΠΑ και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έχει καταρρεύσει.
Την δεκαετία του ’70, είπε, το Ισραήλ είχε μία επιλογή μεταξύ του να ζήσει με ασφάλεια εντός των υπαρχόντων συνόρων και της επέκτασης των οικισμών και επέλεξε την επέκταση.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεις την στρατιωτική κατοχή και την ίδια στιγμή να διατηρείς στοιχειώδεις ηθικές αξίες. «Οι χειρότεροι εχθροί του Ισραήλ είναι αυτοί που το υποστηρίζουν. Αυτό που στην πράξη υποστηρίζουν ήταν η ηθική κατάπτωση και τελικά καταστροφή», δήλωσε ο Τσόμσκι.
Ο Τσόμσκι που κατάγεται από Εβραίους γονείς της Πενσιλβάνια, δήλωσε ότι κάποτε σκεπτόταν να ζήσει στο Ισραήλ(σ.σ. σε συνέντευξη του παλαιότερα σε ισραηλινή εφημερίδα είχε αναφέρει ότι την δεκαετία του ’50 είχε ζήσει σε ισραηλινό κιμπούτς και ότι όταν ήταν φοιτητής ήταν μέλος της αριστερής σιωνιστικής κίνησης «Χασομέρ Χατσαϊρ» η οποία τασσόταν υπέρ της δημιουργίας διεθνικού κράτους στην Παλαιστίνη).



Πηγές:

http://www.irishtimes.com/newspaper/ireland/2009/1104/1224258026838.html



http://news.infoshop.org/article.php?story=20051115153630441




Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Απόπειρα να φιμώσουν τον Πάππε

Κινήσεις της αριστεράς εξανέστησαν από την απόφαση δημοτικών αρχών της Γερμανίας να μην επιτρέψουν σε αντί-σιωνιστή Ισραηλινό ιστορικό να μιλήσει. Ο Πάππε λέει ότι η πολιτική του δημάρχου του Μονάχου θυμίζει αυτήν της ναζιστικής Γερμανίας.

Της Sarah Stricker*

Ο αντισιωνιστής ιστορικός καθηγητής Ιλάν Πάππε, ένας από τους σημαντικότερους «νέους Ιστορικούς», επρόκειτο να μιλήσει το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Μονάχου. Επιστολή ωστόσο που έστειλε η «Ισραηλινό-Γερμανική ένωση του Μονάχου», υποστήριξε ότι η διάλεξη του Πάππε θα εξελισσόταν σε « σόου αντί-ισραηλινής προπαγάνδας», αναγκάζοντας τον δήμο του Μονάχου να ξανασκεφτεί την εκδήλωση.
Η δημοτική αρχή δεν επέτρεψε στον Πάππε να χρησιμοποιήσει την αίθουσα, δικαιολογώντας την απόφασή του με το επιχείρημα ότι θα γινόντουσαν επεισόδια στην ευρύτερη περιοχή. Η αστυνομία του Μονάχου επέμεινε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για την ασφάλεια αυτών που θα παρακολουθούσαν την εκδήλωση.
Ο δήμαρχος του Μονάχου αρνήθηκε να σχολιάσει το θέμα παρά τις εκκλήσεις των γερμανικών μέσων ενημέρωσης. Οι συνάδελφοι του Πάππε πήραν μία αίθουσα που δεν ανήκε στις δημοτικές αρχές και η διάλεξη έγινε κανονικά.
«Δεν επιδιώκουμε να επικρίνουμε το Ισραήλ, απλά να διεξάγουμε μία πληροφοριακή επιστημονική συζήτηση», δήλωσε ένας από τους συναδέλφους του.
Ο καθηγητής Πάππε απεύθυνε ανοικτή επιστολή προς τον δήμαρχο λέγοντας ότι «την δεκαετία του ’30 ο πατέρας μου, ένας Γερμανός Εβραίος, αναγκάστηκε να σιωπήσει με αντίστοιχο τρόπο και λυπάμαι που ανακάλυψα την ίδια λογοκρισία το 2009».
Ο Πάππε επεσήμανε στην επιστολή του ότι δεν είχε ποτέ εμπειρία καταπίεσης ή τόσο μεγάλης επιθυμίας να μην εκφράσει την άποψη του σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Είπε ότι «μια χούφτα ανθρώπων» προσπάθησε να τρομοκρατήσει τον δήμαρχο, «άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτόν τους ως εκπρόσωπους του εβραϊκού λαού και της καταστροφής που πέρασαν στην Ευρώπη».

«Οι λέξεις δεν σκοτώνουν»

Το αριστερό κόμμα της Γερμανίας, το κόμμα των πρασίνων και η οργάνωση ATTAC, που αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση υπερασπίστηκαν τον Πάππε και επέκριναν τον δήμαρχο για το ότι ενέδωσε στην εβραϊκή οργάνωση.
Το κόμμα των πρασίνων χαρακτήρισε την κίνηση του δημάρχου «πράξη πολιτικής δειλίας». Το τοπικό παράρτημα του «Die Linke»(το κόμμα της αριστεράς) δήλωσε ότι παρόλο που πρέπει να υπάρχει ευαισθησία στα εβραϊκά συμφέροντα στην Γερμανία, «η προσπάθεια να προστατευτεί το Ισραήλ από την κριτική στερώντας την πληροφόρηση από τον κόσμο είναι αδιανόητο».
Ο Πάππε μίλησε στο Ynet για τα άσχημα συναισθήματα που του προκάλεσε το γεγονός. «Η διάλεξη έγινε σε διαφορετικό μέρος στην Γερμανία και όχι εκεί που αρχικά είχε προγραμματιστεί να γίνει, σε μία αίθουσα που ανήκε στο δημαρχείο. Εξεπλάγην από το γεγονός το ότι ο δήμος που με είχε προσκαλέσει και την επιστολή που έστειλαν κάποιοι και δεν έχω ιδέα αν σε αυτούς υπήρχαν και Ισραηλινοί ή όχι, προκαλώντας την ακύρωση την τελευταία στιγμή», είπε.
Κατά τον καθηγητή, «είναι πολύ παράξενο να ακυρώνεται μία διάλεξη λόγω της ανησυχίας για κριτική κατά του Ισραήλ. Αυτή είναι η αιτία, είναι φανερό σε όλους, αλλά γιατί να ακυρωθεί; Οι λέξεις δεν σκοτώνουν, αλλά ανοίγουν το μυαλό.
«Αν ήθελαν, γιατί δεν έφερναν κάποιον από την πρεσβεία να παρουσιάσει την αντίθεση άποψη και να αντικρούσουν τα επιχειρήματά μου; Κάτι τέτοιο δεν μου συνέβη ούτε στο Ισραήλ, για αυτό το κάνει ακόμη πιο παράξενο».

Δημοσιεύτηκε στο Ynetnews στις 12/11/2009

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3804084,00.html

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Φτωχός ένας στους τέσσερις Ισραηλινούς


Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για το 2008 υπάρχουν στο Ισραήλ 1.651.300 άτομα που θεωρούνται φτωχοί, από τα οποία τα 783.600 είναι παιδιά. Η Ιερουσαλήμ είναι η πιο φτωχή περιοχή.

Το 23,7% των πολιτών του Ισραήλ ζει στα όρια της φτώχειας, με άλλα λόγια ένας στους τέσσερις Ισραηλινούς. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας μειώθηκε από 35,8% το 2006 σε 34,2% το 2007 και 34% το 2008. Το 17,8% των οικογενειών που έχει μέχρι τρία παιδιά ζει κάτω από το όριο φτώχειας. Το ποσοστό αυξάνει σε 57,8% για τις μεγαλύτερες οικογένειες(με τέσσερα παιδιά ή και περισσότερα).

Στο 50% των οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας(46,3%), ο επικεφαλής της οικογένειας εργάζεται. Από την άλλη ο αριθμός των οικογενειών που δεν εργάζονται μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά το υψηλό ποσοστό φτώχειας συνεχίζει να αυξάνεται. Το 2006 το 66% των οικογενειών αυτών χαρακτηρίζονταν φτωχοί, το 2007 το ποσοστό αυξήθηκε σε 69,8% και το 2008 το ποσοστό έφθασε στο 71,4%.

Το ποσοστό των φτωχών μεταξύ των αραβικών οικογενειών μειώθηκε από 54% το 2006 σε 51,4% το 2007 και σε 49,4% το 2008. Σημασία έχει πάντως πως το μισό του αραβικού πληθυσμού στο Ισραήλ ζει σε συνθήκες φτώχειας, που γίνονται ακόμη πιο δύσκολες λόγω των άτυπων εθνικών διακρίσεων στις οποίες υπόκεινται.

Την μεγαλύτερη φτώχεια παρουσιάζει η περιοχή της Ιερουσαλήμ, 32,3% των κατοίκων της είναι φτωχοί εκ των οποίων το 55% είναι παιδιά. Στο βόρειο Ισραήλ η φτώχεια ανέρχεται σε 34,2%. Στο Τελ Αβίβ το ποσοστό των φτωχών αυξήθηκε από 12,1% σε 13,7%, ενώ στο νότιο Ισραήλ από 23,2% σε 23,6%.



Πηγή: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3798960,00.html

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Οι επιθέσεις του Ισραήλ το οδηγούν στην απομόνωση

Του Γκιντεόν Λέβι*

Το Ισραήλ δέχεται το ένα μετά το άλλο τα κτυπήματα από τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ η Κίνα δεν έχει ακόμη συνέλθει από την απουσία του υπουργού Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν από την δεξίωση στην πρεσβεία της στο Τελ Αβίβ-μία σοβαρή τιμωρία για την υποστήριξη που παρείχε η Κίνα στην έκθεση Γκόλντστοουν-η Γαλλία επουλώνει τις πληγές μετά το «βέτο» του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάου στην επίσκεψη του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών στην Γάζα. Και το Ισραήλ δέχεται ένα ακόμη πλήγμα: Ο πρέσβης του στην Ουάσιγκτον, Μίχαελ Όρεν, θα μποϊκοτάρει το συνέδριο την επόμενη εβδομάδα του νέου ισραηλινού λόμπι J. Street (σ.σ. πρόκειται για πρωτοβουλία φιλελεύθερων Εβραίων της Αμερικής με στόχο να ασκηθεί πίεση στον Ομπάμα να προωθήσει πρωτοβουλία επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος στην βάση δύο πραγματικά ανεξάρτητων κρατών).
Η Κίνα, η Γαλλία, η J. Street θα συνέλθουν με κάποιο τρόπο παρά τα μποϊκοτάζ. Η Τουρκία θα ανακάμψει επίσης από την μεγάλη επανάσταση των διακοπών(σ.σ. πολλοί Ισραηλινοί που πήγαιναν για διακοπές στην Τουρκία, αποφάσισαν να την μποϊκοτάρουν λόγω της πρόσφατης αλλαγής της φίλο-ισραηλινής της στάσης) και θα πρέπει να περιμένουμε ότι και οι Σουηδοί και οι Νορβηγοί θα συνέλθουν από τις θορυβώδεις ισραηλινές επιπλήξεις. Μια χώρα όμως που επιτίθεται και μποϊκοτάρει όποιον δεν συμφωνεί επακριβώς με τις επίσημες θέσεις της θα απομονωθεί, θα εγκαταλειφθεί και γίνεται αντιπαθής. Η Βόρειος Κορέα του σήμερα ή η Αλβανία του χθες. Είναι πράγματι λίγο παράξενο για το Ισραήλ να χρησιμοποιεί αυτό το όπλο, καθώς ενδέχεται να γίνει το ίδιο θύμα μποϊκοτάζ.
Ο Όρεν, εν τω μεταξύ, είναι ένας αφοσιωμένος εκπρόσωπος: Κάνει επίσης μποϊκοτάζ. Αφού επέκρινε τους Ισραηλινούς αρθρογράφους, εμού συμπεριλαμβανομένου, σε άρθρο στη New Republic γιατί τόλμησαν να επικρίνουν την ομιλία του Νετανιάου στα Ηνωμένα Έθνη-κάτι απαράδεκτο από μόνο του-ο πρέσβης-προπαγανδιστής χρησιμοποιεί το όπλο του μποϊκοτάζ κατά μιας νέας και αναζωογονητικής Εβραϊκής και Σιωνιστικής οργάνωσης που επιχειρεί να καταπολεμήσει το εθνικιστικό και πανίσχυρο Εβραίο-Αμερικανικό κατεστημένο.
Στο όνομα ποίου ενεργεί ο Όρεν; Όχι στο όνομα της ισραηλινής κοινωνίας, της οποίας ο πρέσβης είναι υποτίθεται εκπρόσωπος. Οι πρώην πρέσβεις από την ανατολική Ευρώπη και την Σοβ. Ένωση θα είχαν ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο.
Τέτοιου είδους βία είναι κακός οιωνός. Θα διώξει μακριά τους τελευταίους αληθινούς μας φίλους θα ενισχύσει την απομόνωση. « Ένας έθνος απομονωμένο» έχει μετατραπεί σε σκοπό μας, η απομόνωση μας έχει γίνει φιλοδοξία. Με ποιους θα έχουμε απομείνει μετά την επίθεση και το μποϊκοτάζ όλων; Με τον Άμπι Φόξμαν και την Αντί-Δυσφημιστική Λίγκα; Τον δικηγόρο προπαγανδιστή Άλαν Ντέρσοβιτς;
Το να χωρίζεις τον κόσμο μεταξύ του απόλυτου καλού και κακού-η πλευρά μας και οι εχθροί μας, χωρίς μέση οδό-είναι ένδειξη απόγνωσης και πλήρους απώλειας κατεύθυνσης. Δεν είναι μόνο ο πρέσβης στην Ουάσιγκτον, που δεν ξέρει τίποτα για δημοκρατία και πλουραλισμό και το μόνο που θέλει είναι να ικανοποιήσει τα αφεντικά του. Τέτοιου είδους συμπεριφορά-κλωτσώντας και κτυπώντας προς μία πλευρά-καταστρέφει το Ισραήλ.
Χωρίς να μας δίνεται η ευκαιρία να ακουστεί η άποψη μας, το Ισραήλ διολισθαίνει στην θέση του διεθνούς παρία, η αποστροφή των εθνών. Και ποιόν πρέπει να ευχαριστήσουμε για αυτό; Την Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι για παράδειγμα. Μόνο οι ΗΠΑ παραμένουν ο αυτόματα και τυφλά σύμμαχος μας σε όλα μας τα λάθη. Μία άλλη δημοκρατία που θα έβλεπε την θέση της να κατρακυλά τόσο πολύ θα αναρωτιόταν πρωτίστως τι λάθη έχει κάνει.
Στο Ισραήλ η προσέγγισή μας είναι εντελώς αντίθετη. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι ένοχος. Οι Σκανδιναβοί είναι εχθρικοί και οι Τούρκοι εχθροί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί μισούν το Ισραήλ, οι Κινέζοι είναι απλά Κινέζοι και οι Ινδοί δεν μπορούν να μας διδάξουν τίποτα.
Οποιαδήποτε νόμιμη κριτική βαπτίζεται αμέσως ως αντισημιτισμός, συμπεριλαμβανομένου του Ρίτσαρντ Γκόλντστοουν, του Εβραίους Σιωνιστή. Σπρώχνουμε τους πάντες στην γωνία, με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν την άποψη τους και ξαφνικά θα αποκτήσουν μία βαθειά κατανόηση για το γιατί δολοφονούνται παιδιά στην Γάζα. Τώρα και η Αμερική, ακόμη και οι Εβραίοι της, δεν χαίρουν πλέον ασυλίας σε αυτήν την βίαιο συνδυασμό τρέλας και μεγαλομανίας του Ισραήλ.
Η καταστροφή συντελείται από το Πεκίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη. Μετά το μποϊκοτάζ της J.Street ακόμη και οι Αμερικανοί Εβραίοι θα ξέρουν ότι το Ισραήλ δεν είναι ανεκτική, ανοικτή ή φιλελεύθερη χώρα, παρόλα όσα τους έχουν πει.
Τώρα θα ξέρουν ότι «η μόνη δημοκρατία στην Μέση Ανατολή» δεν είναι ακριβώς αυτό και όποιος δεν επαναλαμβάνει και αναπαράγει τα μηνύματα της προπαγάνδας θα θεωρείται εχθρός-θα πρέπει ίσως και να τιμωρηθούν αυστηρά.
Θα έπρεπε να ρωτήσουν τα δισεκατομμύρια Κινέζους που επουλώνουν τις πληγές από το θανάσιμο κτύπημα του Ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 22/10/2009

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1122812.html

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Ισραήλ: Διαδήλωση νέων κατά της στρατιωτικής θητείας




Τελειόφοιτοι λυκείου διαδηλώνουν στο Τελ Αβίβ κατά της στρατιωτικής θητείας, διαμαρτυρόμενοι για την σύλληψη δύο συμμαθητών τους που αρνήθηκαν να καταταγούν.


Δεκάδες τελειόφοιτοι που υπέγραψαν την επιστολή με την οποία αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό διαδήλωσαν την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου διαμαρτυρόμενοι για την επικείμενη κατάταξη δύο από τους νεαρούς που βρίσκονται πίσω από την πρωτοβουλία, του Ορ Μπεν-Νταβίντ και του Έφι Μπρένερ.
Οι διαδηλωτές που έκανα πορεία στους δρόμους του Τελ Αβίβ, κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν: «Παιδεία δεν σημαίνει μιλιταρισμός» και « Δεν είμαι ιδιοκτησία του ισραηλινού στρατού».
Ο Μπρένερ αναμένεται να προσαχθεί σε δίκη την Πέμπτη(22/10) μετά την άφιξη του σε κέντρο εκπαίδευσης και την άρνηση του να καταταγεί. Παρόλα αυτά δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει. « Είναι δεδομένο, θα περάσω επτά με 28 ημέρες στην φυλακή, αλλά όταν βλέπω το τι κάνει ο στρατός καθημερινά δεν μετανιώνω για την απόφασή μου», δηλώνει στο Ynet.
Ο Μπρένερ τόνισε ακόμη ότι από τότε που δημοσιοποιήθηκε η επιστολή των τελειοφοίτων, αντιμετώπισε βίαιες αντιδράσεις και κατηγόρησε τον ισραηλινό στρατό για το ότι κάνει βίαιη και μιλιταριστική την ισραηλινή κοινωνία.



Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Επιστολή διαμαρτυρίας κατά του ισραηλινού στρατού








Ισραηλινοί σπουδαστές αρνούνται να καταταγούν στο στρατό λόγω της κατοχής.*


Τελειόφοιτοι λυκείου υπογράφουν την παραδοσιακή επιστολή που επικρίνει την καταπιεστική πολιτική του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.


Του Ντανιέλ Έντελσον


Δεκάδες σπουδαστές υπέγραψαν φέτος την επιστολή αποφοίτων, που παραδοσιακά επιχειρεί να αμφισβητήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στο Ισραήλ. Ανάλογες επιστολές έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει από το 1979, καλώντας τους νέους να αρνηθούν να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό.

«Εμείς Εβραίοι και Άραβες νέοι από ολόκληρο το Ισραήλ ανακοινώνουμε ότι αντιδρούμε στην καταπιεστική πολιτική του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη και εντός του κράτους του Ισραήλ και ως εκ τούτου αρνούμαστε να πάρουμε μέρος σε τέτοιου είδους δραστηριότητες, που γίνονται στο όνομά μας από τον Ισραηλινό στρατό», αναφέρει η επιστολή την οποία υπογράφουν 80 σπουδαστές.

«Η κατοχή έχει οδηγήσει τον ισραηλινό στρατό σε παραβίαση ξανά και ξανά των διεθνών συνθηκών που το Ισραήλ έχει υπογράψει, τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τη διεθνή νομοθεσία και τους συνταγματικούς νόμους του ίδιου του Ισραήλ».

Η επιστολή καταλήγει αναφέροντας, «Η άρνησή μας να γίνουμε στρατιώτες της κατοχής προέρχεται από την πίστη μας στις αξίες και την κοινωνία που μας περιβάλλει και είναι τμήμα του συνεχιζόμενου αγώνα μας για ειρήνη και ισότητα, ενός αγώνα του οποίου ο εβραίο-αραβικός χαρακτήρας αποδεικνύει ότι η ειρήνη και η συνύπαρξη είναι δυνατές».

Η 18χρονη τελειόφοιτη λυκείου Αμαλία Μέρκοβιτς, δήλωσε στο Ynet, ότι μαζί με τους συντρόφους της θα στείλει την επιστολή σε διάφορους υπουργούς, όπως γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια.

Όπως λέει, η επιστολή δεν αναφέρεται ειδικά στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου ή στην επιχείρηση Καυτό Μολύβι στην Γάζα, αλλά ζητά από την νεολαία να μην υπηρετήσει την στρατιωτική θητεία εξαιτίας «των όσων συμβαίνουν σε καθημερινή βάση στον ισραηλινό στρατό-τις συμφορές της κατοχής, μικρές και μεγάλες».

Η Μέρκοβιτς χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως «μελλοντική αρνήτρια στράτευσης» και δηλώνει ότι σκοπεύει μαζί με τρεις φίλους της να πάει στρατιωτική φυλακή την ημέρα που υποχρεούται να παρουσιαστεί.



*Η θητεία στο Ισραήλ είναι υποχρεωτική τρία χρόνια για τους άνδρες και δύο χρόνια για τις γυναίκες. Με το που τελειώνουν το λύκειο αγόρια και κορίτσια καλούνται να καταταγούν. Από το 2002 υπάρχει ανθηρό κίνημα αρνητών στράτευσης στην νεολαία, το οποίο ξεκίνησε με επιστολή που υπέγραφαν τελειόφοιτοι λυκείου. Από την δεκαετία του ’70 ακόμη υπήρχαν πάντα κινήσεις αρνητών στράτευσης. Ο πόλεμος του Λιβάνου το 1982 ήταν καταλύτης για την ανάπτυξη του κινήματος, που έκτοτε επανέρχεται με δηλώσεις και κινητοποιήσεις, πότε παιδιών που ετοιμάζονται να καταταγούν αλλά και εφέδρων στρατιωτών και αξιωματικών που αρνούνται να πάρουν μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.


Το εν λόγω όρθρο δημοσιεύτηκε στη ιστοσελίδα της μεγαλύτερης ισραηλινής εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ» στις 12/10/2009.


http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3788962,00.html

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Σπάζοντας τη σιωπή στο ισραήλ



Του Γιώργου Αγγελόπουλου*


Γεχούντα Σαούλ:   «Οι μαρτυρίες αποδεικνύουν πως μέθοδοι και πρακτικές πολέμου χρησιμοποιήθηκαν εναντίον Παλαιστινίων  αμάχων στη Γάζα»
Πρώην υπαξιωματικός του ισραηλινού στρατού, ο Γεχούντα Σαούλ είναι ο ιδρυτής της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Σπάζοντας τη σιωπή». Στο Ισραήλ, έχει γίνει το μαύρο πρόβατο του στρατού και της κυβέρνησης.

Η οργάνωση του 26χρονου Σαούλ θέλει να υποχρεώσει την ισραηλινή κοινωνία να κοιτάξει καταπρόσωπο την ωμή πραγματικότητα και να αρχίσει μια συζήτηση. «Η κυβέρνηση μας λέει ψέματα», εξηγεί ο επικεφαλής της. «Προδίδει τους ίδιους τους στρατιώτες της. Στη Γάζα, οι καταχρήσεις δεν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά γενικευμένη πρακτική. Υπάρχουν μαρτυρίες στρατιωτών. Και σας μιλάω εδώ για πάνω από είκοσι στρατιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους υπηρετούν ακόμη και υποστηρίζουν ότι πρέπει να επιτεθούμε εναντίον της Χαμάς».

Ο Σαούλ υπηρέτησε δύο χρόνια στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη κατά τη στρατιωτική θητεία του, που διήρκεσε από το 2001 έως το 2004. Η εμπειρία του αυτή τον στιγμάτισε βαθιά. Μόλις αποστρατεύθηκε ίδρυσε την οργάνωση «Σπάζοντας τη σιωπή» και έχει ως τώρα συγκεντρώσει τις μαρτυρίες 700 στρατεύσιμων, εφέδρων και αξιωματικών του ισραηλινού στρατού που υπηρέτησαν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Τον Ιούνιο, η οργάνωσή του δημοσίευσε συνεντεύξεις με 26 στρατιώτες που συμμετείχαν στην τελευταία ισραηλινή επίθεση στη Γάζα, κατανεμημένες σε κεφάλαια με τίτλους «Ανθρώπινες ασπίδες», «Καταστροφή σπιτιών», «Βομβαρδισμοί», «Βανδαλισμός», «Χρήση λευκού φωσφόρου». Μια μαρτυρία αναφέρεται στους «Τζόνιδες», τους άμαχους Παλαιστίνιους που οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί στέλνουν ως «ανιχνευτές» μέσα σε σπίτια που πιστεύουν ότι βρίσκονται στα χέρια μαχητών της Χαμάς. Μια άλλη περιγράφει πώς ένας ηλικιωμένος πυροβολήθηκε εξ επαφής, χωρίς προειδοποίηση, ενώ πλησίαζε σ΄ ένα σπίτι κρατώντας έναν φακό. Το πτώμα του έμεινε δύο ημέρες στο σημείο που έπεσε. «Οι διοικητές έλεγαν στους στρατιώτες: “Αν αμφιβάλλεις, πυροβολείς. Καλύτερα αυτό παρά να έχουμε νεκρό στρατιώτη”», λέει ο Σαούλ μιλώντας στη γαλλική «Le Μonde» και την ελβετική «24 heures». Οι μαρτυρίες, προσθέτει, «αποδεικνύουν πως μέθοδοι και πρακτικές πολέμου χρησιμοποιήθηκαν εναντίον άμαχων Παλαιστινίων».

«Η πραγματικότητα για την επίθεση στη Γάζα είναι ότι η κυβέρνηση έβαλε στην άκρη τους ηθικούς περιορισμούς. Άλλαξε τους κανόνες του πολέμου· χωρίς να υπάρξει η παραμικρή συζήτηση με την κοινωνία των πολιτών... Ουδείς γνωρίζει τι συνέβη πραγματικά στη Γάζα», εξηγεί ο Σαούλ. Το Ισραήλ ζήτησε από την Ισπανία, την Ολλανδία και τη Βρετανία να κόψουν κάθε επιχορήγηση στην οργάνωσή του, την οποία κατηγορεί ότι διαδίδει «φήμες» και «αφηγήσεις από δεύτερο χέρι». Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει. «Οι ισραηλινές αρχές κάνουν τα πάντα για να δυσφημήσουν τη δουλειά μας», λέει ο Σαούλ, «αλλά η κοινή γνώμη αρχίζει να παίρνει στα σοβαρά τις μαρτυρίες μας. Και να θέτει ερωτήματα».


*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Διώξεις κατά Ισραηλινών αξιωματούχων

Βρετανός εισαγγελέας προσπάθησε να ασκήσει δίωξη κατά του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ, κατηγορώντας τον για εγκλήματα πολέμου στην διάρκεια της πρόσφατης εισβολής στην Λωρίδα της Γάζας.
Η κίνηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δείχνει την αυξανόμενη δυσκολία που αντιμετωπίζουν Ισραηλινοί αξιωματούχοι στην διάρκεια διπλωματικών και άλλων επαφών που έχουν στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης Goldstone.
Παρόλο που θεωρώ ως ένα βαθμό υποκριτικές τέτοιου είδους ενέργειες-οι μισοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ θα έπρεπε να κάθονται στο σκαμνί μόνο για τον πόλεμο του Βιετνάμ-και δεν πιστεύω στις «διεθνείς» δίκες αλλά ότι οι ίδιοι οι λαοί πρέπει κάποτε να στείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τύπους σαν το Μπαράκ, τον Σαρόν κλπ, η ενέργεια αυτή έχει σημαντική συμβολική σημασία. Θυμηθείτε τι έγινε για παράδειγμα με τον Χιλιανό δικτάτορα Πινοσέτ, που ήθελε να κυκλοφορεί σαν να μην τρέχει τίποτα μετά από όσα είχε διαπράξει κατά του λαού της Χιλής.

Ακολουθεί σχετική ανταπόκριση για το θέμα από το ισραηλινό δίκτυο ynet.

«Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την νομική δίωξη κατά Ισραηλινών αξιωματούχων»
Ο Βρετανός εισαγγελέας που επιχείρησε να συλληφθεί ο Υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ στην Βρετανία δηλώνει ότι οι προσπάθειες για δίωξη Ισραηλινών αξιωματούχων που εμπλέκονται στον πόλεμο της Γάζας δεν θα σταματήσουν


του Χαγκίτ Κλάϊμαν

ΛΟΝΔΙΝΟ-Ο εισαγγελέας Αλί Ταγιέμπ, που ενορχήστρωσε το δικαστικό αίτημα που ζητούσε από τις βρετανικές αρχές να συλλάβουν τον υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπαράκ για εγκλήματα πολέμου τα οποία διέπραξε κατά την διάρκεια του πολέμου στην Γάζα, δήλωσε την Τρίτη ότι θα συνεχίσει να παίρνει νομικά μέτρα κατά οποιουδήποτε Ισραηλινού αξιωματούχου φθάνει στην Βρετανία.
Νωρίτερα, το Δικαστήριο του Λονδίνου είχε απορρίψει το αίτημα, λέγοντας ότι ο Μπαράκ χαίρει διπλωματικής ασυλίας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να διωχθεί.
Ο Ταγιέμπ, Βρετανός πακιστανικής καταγωγής, προετοίμασε την αγωγή την οποία ο Εισαγγελέας Μισέλ Μασίαχ κατέθεσε στο δικαστήριο. Δήλωσε στο Ynet ότι οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι «θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα είμαστε αμείλικτοι στην προώθηση δικαστικών ενεργειών εναντίον τους».
Το γραφείο του, το οποίο ειδικεύεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα συνεχίσει να προσπαθεί να προσάγει σε βρετανικό δικαστήριο εντάλματα σύλληψης κατά οποιουδήποτε Ισραηλινού αξιωματούχου φθάνει στην Βρετανία, δήλωσε.
«Δεν έχω τίποτα εναντίον του Ισραήλ προσωπικά. Οι πολιτικές μου απόψεις δεν έχουν να κάνουν με την υπόθεση», δήλωσε στο Ynet ο Ταγιούμπ, προσθέτοντας ότι δεν αποκλείει την πιθανότητα μια μέρα να εκπροσωπήσει έναν Ισραηλινό έποικο κατά της Χαμάς- αν η υπόθεση στέκει.
Ο Ταγιέμπ εξέφρασε απογοήτευση λέγοντας ότι η απόφαση του δικαστηρίου, λέγοντας ότι αν δεν υπήρχε διπλωματική ασυλία, θα είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης. Παρόλα αυτά, δεν σκοπεύει να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης.

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3783209,00.html

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Η εθνική χορωδία

του Γιτσχάκ Λαόρ*

Αν κάποιος πίστευε ότι οι ηγέτες μας και οι παρουσιαστές ανταγωνίζονται με την φτωχή τους γεύση μόνο όταν η χήρα ενός πιλότου κηδεύει τον πιλότο γιό της, θα έπρεπε να τους ακούσει να μαλλιοτραβιούνται σαν σολίστες σε όπερα της δεκάρας με τίτλο «Ο Απαίσιος Goldstone».
Πίσω από τον ταυτόσημο στόχο, η όπερα είναι αξιοσημείωτη για την φλυαρία επιχειρημάτων, τα οποία όλα φαίνεται να στηρίζονται σε ένα και μοναδικό αξίωμα: «Όλα όσα λένε είναι ψέμα κα στο κάτω κάτω αναγκαστήκαμε». Η όπερα έχει φτιαχτεί πάνω σε ένα και μοναδικό μοτίβο, το οποίο επαναλαμβάνεται από σολίστες και χορωδία: «Το Ισραήλ αναγκάστηκε να προχωρήσει στην επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι». Ήταν όντως έτσι;
Ποιος θυμάται ακόμη ότι πριν τον πόλεμο, το Ισραήλ απέρριψε τις προσπάθειες για ανανέωση της εκεχειρίας; Ποιος ακόμη θυμάται ότι οι μήνες πριν τον πόλεμο ήταν σχετικά ήσυχοι, παρά την πολιορκία της Γάζας; Ποιος θυμάται ακόμη ότι η πολιορκία η ίδια ήταν μία κατάφωρη παραβίαση της συμφωνίας εκεχειρίας, την οποία το Ισραήλ είχε υπογράψει; Ποιος πραγματικά μπορεί να υποστηρίξει ότι η επιχείρηση έγινε για την απελευθέρωση του Γκιλάτ Σαλίτ;
Και τέλος, ποιος θυμάται ακόμη ότι οι διαμάχες του υπουργικού συμβουλίου πριν τον πόλεμο έμοιαζαν σαν προεκλογική εκστρατεία-με το Καντίμα να διαγκωνίζεται με τις υποσχέσεις του και τις φωνές «θα γονατίσουμε την Χαμάς» και τον Εχούντ Μπαράκ να προειδοποιεί το Καντίμα και την υποκίνηση της δεξιάς; Ο λόγος που κανείς δημόσια δεν θυμάται τις λεπτομέρειες αυτές είναι το ότι η μνήμη της κοινής γνώμης χρειάζεται εκπροσώπους, όπως το ότι ένα κόμμα που ήταν αντίθετο στον πόλεμο μας υπενθυμίζει ότι μας είχαν προειδοποιήσει για το τι θα συμβεί.
Η εθνική χορωδία ενισχύει απλά ένα γεγονός που δεν αναφέρεται ρητά στην έκθεση Goldstone, αλλά το οποίο έχει εμπεδωθεί πλήρως στην καρδιά των αυξανόμενων εκκλήσεων για μποϊκοτάζ του Ισραήλ και παραπομπή στο δικαστήριο στο εξωτερικό των στρατιωτικών του. Η ισραηλινή δημοκρατία δεν έχει ένα σύστημα που να παρακολουθεί το τι πράττει το κράτος στους Παλαιστινίους υπηκόους του και έτσι τα θύματα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής δεν μπορούν να αφεθούν στο έλεος του Ισραήλ.
Όποιος πίστευε ότι η ισραηλινή συναίνεση-με την σταδιακή αποδυνάμωση του Ανώτατου Δικαστηρίου(πάρτε την επιχείρηση Ουράνιο Τόξο στην Ράφα το 2004, όταν το δικαστήριο αρνήθηκε να παρέμβει στην μαζική κατεδάφιση σπιτιών, αλλά προχώρησε στην «ανθρωπιστική απόφαση» να δώσει εντολή στον στρατό να επιτρέψει στους Παλαιστινίους να θάψουν τους νεκρούς τους) και την εξαφανιζόμενη αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο κατά των πολέμων-θα ισχυροποιήσει το Ισραήλ αποδεικνύεται λάθος
Το Ισραήλ θεωρείται μονολιθικό γιατί το τείχος του διαχωρισμού, οι «παρακαμπτήριοι δρόμοι», η τεράστια ανεργία στα κατεχόμενα εδάφη, τα σημεία ελέγχου, ο αποκλεισμός της Γάζας και τα αστεία ονόματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων όλα είναι μέρη ενός μηχανισμού στον οποίο δεν έχει αντιταχθεί το κράτος.
Η ισραηλινή δημοκρατία λειτουργεί για τους Εβραίους, οι οποίοι εκπροσωπούνται επαρκώς αλλά αρνείται την εκπροσώπηση σε 4 εκατ. ανθρώπους εδώ και 42 χρόνια. Επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει το οτιδήποτε σε αυτούς στο όνομα της δημοκρατικής «εθνικής συναίνεσης». Ποιος θα τους προστατεύσει;
Το Ισραήλ γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο εδώ και δεκαετίες κατοχής. Το έκανε νομιμοποιώντας τους οικισμούς με την βοήθεια του Ανώτατου Δικαστηρίου και λέγοντας συνεχώς ότι κάθε πολιτική ή στρατιωτική κίνηση έγινε «επειδή δεν υπήρχε άλλη επιλογή», χωρίς αντίδραση στο εσωτερικό.
Δεν υπάρχει καλύτερο τεστ για το που έχει φθάσει η μονομέρεια της ισραηλινής κοινωνίας από τις κραυγές κατά του Goldstone, σαν κανείς να μην γνώριζε το τι κάναμε στην Γάζα. Η αντίληψη ότι «ο ισραηλινός στρατός είναι ο πιο ηθικός στον κόσμο» πρέπει να αρχίσει να καταρρίπτεται τουλάχιστον στο εξωτερικό.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 21/09/2009


http://www.haaretz.com/hasen/spages/1115759.html

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Εξευτελισμός στην Χάγη

του Γκιντεόν Λέβι*



Υπάρχει ένα όνομα σε κάθε σφαίρα και υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για κάθε έγκλημα. Ο μανδύας με τον οποίο τυλίχτηκε το Ισραήλ από τότε που έγινε η επιχείρηση Καυτό Μολύβι έπεσε μια για πάντα και τώρα τα δύσκολα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν. Έχει καταντήσει περιττό να ρωτάμε το αν συντελέστηκαν εγκλήματα πολέμου στην Γάζα, γιατί έγκυρες και ξεκάθαρες απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί.
Τότε είναι η επόμενη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί: Ποιος φταίει; Αν έγιναν εγκλήματα πολέμου στην Γάζα, σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί εγκληματίες πολέμου ανάμεσα μας. Πρέπει να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν. Είναι το σκληρό συμπέρασμα που βγαίνει από την λεπτομερή έκθεση των Ηνωμένων Εθνών.
Σχεδόν επί ένα χρόνο, το Ισραήλ προσπαθεί να αντιτάξει ότι το αίμα που χύθηκε στην Γάζα δεν ήταν παρά νερό. Η μία έκθεση ακολούθησε την άλλη, με τρομακτικά παρόμοια αποτελέσματα: πολιορκία, λευκός φώσφορος, τραυματισμός αθώων πολιτών, καταστροφή υποδομών-εγκλήματα πολέμου σε κάθε από τη μια εκθέσεις. Τώρα, μετά την δημοσιοποίηση της πιο σημαντικής και πιο καταδικαστικής έκθεσης από όλες, που την συνέταξε επιτροπή με επικεφαλής τον Δικαστή Richard Goldstone, οι προσπάθειες του Ισραήλ να τις υποβαθμίσει μοιάζουν γελοίες και οι λεονταρισμοί των εκπροσώπων ακούγονται αξιολύπητοι.
Μέχρι στιγμής είχαν εστιαστεί στους κομιστές, όχι στο μήνυμα: ο ερευνητής της Human Rights Watch μαζεύει ναζιστικά αναμνηστικά, η οργάνωση Breaking the Silence είναι επιχείρηση και η Διεθνής Αμνηστία αντισημίτες. Όλα φθηνή προπαγάνδα. Αυτή τη φορά όμως ο κομιστής αποδεικνύει την προπαγάνδα. Κανείς δεν μπορεί σοβαρά να υποστηρίξει ότι ο Goldstone, ένας δραστήριος και συνετός σιωνιστής, με βαθιούς δεσμούς με το Ισραήλ είναι αντισημίτης. Θα ήταν γελοίο.
Αν και υπάρχουν μερικοί προπαγανδιστές που πράγματι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το όπλο του αντισημιτισμού εναντίον του, παρόλο που γνώριζαν ότι πρόκειται για φάρσα. Κάποιος θα έπρεπε να ακούσει την σπαρακτική συνέντευξη της κόρης του Goldstone Nikole στον Razi Barkai στο ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού, για να καταλάβει πως στην πραγματικότητα αγαπά το Ισραήλ και είναι πραγματικός του φίλος.
Μίλησε στα εβραϊκά, για το άγχος που πέρασε ο πατέρας της και της πεποίθησης της ότι αν δεν ήταν αυτός εκεί, η έκθεση θα ήταν πολύ χειρότερη. Αυτό που θέλει σε τελική ανάλυση, είπε, είναι ένα Ισραήλ πιο δίκαιο.
Ούτε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την νομική του εμπειρία, ως κορυφαίος διεθνής δικαστής με τεράστιο κύρος. Ο άνθρωπος που αποκάλεσε την αλήθεια για την Ρουάντα και την Γιουγκοσλαβία έκανε το ίδιο πράγμα με την Γάζα. Ο πρώην εισαγγελέας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι όχι μόνο μία νομική προσωπικότητα, αλλά και μία προσωπικότητα ηθικού κύρους. Ως εκ τούτου τα παράπονα για τον δικαστή δεν ρίχνουν νερό. Αντιθέτως, είναι καιρός να κοιτάξουμε προσεκτικότερα αυτούς που κατηγορούνται. Αυτούς που είναι κατεξοχήν υπεύθυνοι, τον Εχούντ Όλμερτ, τον Εχούντ Μπαράκ και τον Γκάμπι Ασκενάζι. Μέχρι τώρα, απίστευτο, κανείς τους δεν έχει πληρώσει κανένα τίμημα για τις πράξεις του.
Η επιχείρηση Καυτό Μολύβι ήταν μία χωρίς όρια επίθεση σε έναν πολιορκημένο, χωρίς καμιά προστασία αστικό πληθυσμό, ο οποίος σχεδόν ούτε καν αντιστάθηκε στην διάρκεια της επιχείρησης. Θα έπρεπε να είχε προκαλέσει οργή αμέσως στο Ισραήλ. Ήταν η Σάμπρα και Σατίλα, που αυτή την φορά την είχαμε κάνει εμείς. Είχαν γίνει τεράστιες διαδηλώσεις σε αυτήν εδώ την χώρα μετά ην Σάμπρα και Σατίλα, ενώ με το Καυτό Μολύβι, μόνο κάποιες γενναίες δράσεις.
Θα ήταν αρκετό να κοιτάξουμε απλά την τεράστια ανισότητα σε απώλειες-100 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν για κάθε ένα Ισραηλινό-για να ξεσηκωθεί ολόκληρη η ισραηλινή κοινωνία. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε τον Goldstone για να καταλάβουμε ότι κάτι τρομακτικό συνέβαινε μεταξύ του Παλαιστίνιου Δαβίδ και του Ισραηλινού Γολιάθ. Αλλά οι Ισραηλινοί προτίμησαν να κοιτάζουν αλλού ή να στέκονται με τα παιδιά τους στους λόφους γύρω από την Γάζα και να πανηγυρίζουν για την σφαγή που επιτελούσαν οι βόμβες.
Με την ανοχή των μέσων ενημέρωσης και εγκληματικά μεροληπτικών σχολιαστών και ειδικών-που όλοι φρόντιζαν να μην υπάρχει πληροφόρηση-και ύστερα με την πλύση εγκεφάλου και τον εφησυχασμό της κοινής γνώμης. Το Ισραήλ συμπεριφέρθηκε σαν τίποτα να μην είχε συμβεί. Ο Goldstone έβαλε ένα τέλος σε αυτό, για το οποίο θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε. Αφού έκανε την δουλειά του, τα απαραίτητα πρακτικά βήματα πρέπει να γίνουν.
Θα ήταν καλύτερο για το Ισραήλ να βρει το κουράγιο να αλλάξει ρώτα όσο υπάρχει καιρός, να ερευνήσει την υπόθεση εξονυχιστικά και όχι όπως γίνεται με τις έρευνες παρωδία του Ισραηλινού στρατού, χωρίς να περιμένει τον Goldstone.
Ο Όλμερτ και η Τσίπι Λίβνι πρέπει να πληρώσουν για την σκανδαλώδη απόφαση να μην συνεργαστούν με τον Goldstone. Τώρα που η έκθεση βρίσκεται καθ’ οδόν για το Διεθνές Δικαστήριο και τα εντάλματα σύλληψης σύντομα θα εκδοθούν, αυτό που απομένει είναι να συγκροτηθεί αμέσως κρατική επιτροπή έρευνας για να αποτραπεί ο εξευτελισμός στην Χάγη.
Ίσως την επόμενη φορά που θα κάνουμε ένα άλλο μάταιο και μίζερο πόλεμο, να λάβουμε υπόψη όχι μόνο τον αριθμό των απωλειών που μπορούμε να αντέξουμε αλλά και το τεράστιο πολιτικό κόστος που τέτοιου είδους πόλεμοι προκαλούν.
Με αφορμή την Εβραϊκή Πρωτοχρονιά, το Ισραήλ, άξια, εξελίσσεται σε απεχθές κράτος παρία. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε στιγμή.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 17/09/2009

http://haaretz.com/hasen/spages/1115240.html

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Η προσευχή του Τούτου

του Ούρι Αβνέρι*


Πόσο πραγματικά συνέβαλλε το μποϊκοτάζ κατά της Νοτ. Αφρικής στην πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος; Αυτή την εβδομάδα συνομίλησα με τον Ντέσμοντ Τούτου για το θέμα αυτό, το οποίο με απασχολούσε εδώ και πολύ καιρό.
Κανείς άλλος δεν ξέρει καλύτερα να απαντήσει στο ερώτημα από όσο ο Τούτου, ο Νοτιοαφρικανός αρχιεπίσκοπος και υποψήφιος για βραβείο Νόμπελ, ήταν ένας από τους ηγέτες του αγώνα κατά του απαρτχάιντ και αργότερα, πρόεδρος τη Επιτροπής για την Αλήθεια και την Συμφιλίωση που ερεύνησε τα εγκλήματα του καθεστώτος. Την εβδομάδα αυτή επισκέφθηκε Ισραήλ με τους «Γέροντες», μία οργάνωση βετεράνων πολιτικών από ολόκληρο τον κόσμο την οποία ίδρυσε ο Νέλσον Μαντέλα.
Το ζήτημα του μποϊκοτάζ επανήλθε αυτή την εβδομάδα μετά από ένα άρθρο του καθηγητή Νεβέ Γκόρντον που δημοσιεύτηκε στους Λος Άντζελες Τάϊμς, καλώντας για διεθνές μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Νοτίου Αφρικής για να δείξει το πώς ένα ευρύ διεθνές μποϊκοτάζ μπορεί να αναγκάσει το Ισραήλ να βάλλει τέλος στην κατοχή, την οποία συνέκρινε με το καθεστώς του απαρτχάιντ.
Γνωρίζω και σέβομαι τον Νεβέ Γκόρντον για πολλά χρόνια. Πριν γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπεν Γκουριόν στην Μπερσέβα, οργάνωσε πολλές διαδηλώσεις κατά του Τείχους του Διαχωρισμού στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, στις οποίες, πήρα και εγώ μέρος.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του αυτή τη φορά-ούτε για τις ομοιότητες με την Νότιο Αφρική ούτε με την αποτελεσματικότατα ενός μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ.
Υπάρχουν πολλές απόψεις για την συνεισφορά του μποϊκοτάζ στην επιτυχία του αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Σύμφωνα με μία, ήταν καθοριστική. Μία άλλη λέει ότι η επίπτωση ήταν οριακή. Κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν η κατάρρευση της Σοβ. Ένωσης που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Μετά από αυτή, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν είχαν πλέον λόγο να στηρίζουν το καθεστώς στην Νοτ. Αφρική, το οποίο θεωρούνταν μέχρι τότε ως πυλώνας του διεθνούς αγώνα κατά του Κομμουνισμού.
«Το μποϊκοτάζ ήταν πάρα πολύ σημαντικό», μου είπε ο Τούτου. «Περισσότερο και από τον ένοπλο αγώνα». Πρέπει να θυμόμαστε, ότι σε αντίθεση με τον Μαντέλα, ο Τούτου ήταν υποστηρικτής της μη βίας. Στην διάρκεια των 28 ετών που ο Μαντέλα πέρασε στην φυλακή, ο Τούτου θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ελεύθερα οποιαδήποτε στιγμή, αν είχε απλά συμφωνήσει να υπογράψει μία δήλωση που θα καταδίκαζε την «τρομοκρατία». Αρνήθηκε.
«Η σπουδαιότητα του μποϊκοτάζ δεν ήταν μόνο οικονομική», μου εξήγησε ο αρχιεπίσκοπος, «αλλά και ηθική. Οι Νοτιοαφρικανοί είναι τρελοί για παράδειγμα με τα σπορ. Το μποϊκοτάζ, που απέτρεπε από τις ομάδες τους να παίξουν στο εξωτερικό, τους έπληξε πολύ σκληρά. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι μας έδωσε την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι μαζί μας. Μας έδωσε κουράγιο να συνεχίσουμε».
Για να μου δείξει την σπουδαιότητα του μποϊκοτάζ μου είπε την εξής ιστορία. Το 1989, ο μετριοπαθής ηγέτης Φρεντερίκ ντε Κλερκ, εκλέχτηκε πρόεδρος της Νοτ. Αφρικής. Με το που ανέλαβε την εξουσία ανακοίνωσε την πρόθεση να επιβάλλει ένα πολυφυλετικό καθεστώς. « Τον πήρε τηλέφωνο να τον συγχαρώ και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: Θα ζητήσεις τώρα άρση του μποϊκοτάζ;»
Μου φαίνεται πως η απάντηση του Τούτου δείχνει την τεράστια διαφορά μεταξύ της πραγματικότητας στην Νότιο Αφρική εκείνης της περιόδου και της δικής μας σήμερα.
Ο αγώνας κατά του απαρτχάιντ ήταν αγώνας μεταξύ μιας τεράστιας πλειοψηφίας και μιας μικρής μειονότητας. Σε γενικό πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, οι Λευκοί αριθμούσαν λιγότερο από 10%. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από 90% των κατοίκων της χώρας υποστήριζε το μποϊκοτάζ, παρά το επιχείρημα ότι τους έπληττε και αυτούς.
Στο Ισραήλ, η κατάσταση είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι Εβραίοι ανέρχονται σε πάνω από 80% των Ισραηλινών πολιτών και αποτελούν πλειοψηφία κάπου 60% στην χώρα που εκτείνεται από την Μεσόγειο στον Ιορδάνη ποταμό. Το 99,9% των Εβραίων αντιτίθεται στο μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Δεν θα αισθανθούν ότι «ολόκληρος ο κόσμος είναι μαζί μας», αλλά «ολόκληρος ο κόσμος είναι εναντίον μας».
Στην Νοτ. Αφρική, το διεθνές μποϊκοτάζ βοήθησε στην ενίσχυση της πλειοψηφίας και την εμψύχωσε στον αγώνα. Η επίπτωση του μποϊκοτάζ στο Ισραήλ θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα: θα σπρώξει στην αγκαλιά της άκρας δεξιάς την μεγάλη πλειοψηφία και θα δημιουργήσει μία ψυχολογία φρούριο κατά του «αντισημιτικού κόσμου». (Το μποϊκοτάζ βέβαια ασφαλώς θα έχει διαφορετική επίπτωση στους Παλαιστινίους, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος όσων τον υποστηρίζουν).
Οι λαοί δεν είναι παντού ίδιοι. Φαίνεται πως οι Μαύροι στην Νότιο Αφρική είναι πολύ διαφορετικοί από τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους. Η κατάρρευση του καταπιεστικού ρατσιστικού καθεστώτος δεν προκάλεσε αιματοχυσία, όπως προέβλεπαν κάποιοι, αλλά αντίθετα στην δημιουργία της Επιτροπής για την Αλήθεια και την Συμφιλίωση. Αντί για εκδίκηση, συγχώρεση. Αυτοί που εμφανίστηκαν στην επιτροπή και παραδέχθηκαν τα εγκλήματα πολέμου συγχωρέθηκαν. Ήταν κάτι που ταίριαζε με την χριστιανική πίστη.
Είπα στον αρχιεπίσκοπο ότι θαυμάζω όχι μόνο τους ηγέτες που επέλεξαν αυτό τον τρόπο αλλά και τον κόσμο που το αποδέχτηκε.
Μία από τις πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο συγκρούσεων είναι το Ολοκαύτωμα. Αιώνες πογκρόμ έχουν επηρεάσει την ψυχολογία των Εβραίων που πιστεύει ότι όλος ο κόσμος τους επιβουλεύεται. Η αίσθηση αυτή έγινε εκατονταπλάσια με το Ολοκαύτωμα. Το κάθε Εβραιόπαιδο στο Ισραήλ μαθαίνει στο σχολείο ότι «ολόκληρος ο κόσμος σιώπησε» όταν έξι εκατομμύρια δολοφονήθηκαν. Η αίσθηση αυτή έχει βαθειά ριζώσει στην εβραϊκή ψυχή. Ακόμη και όταν βρίσκεται σε ύπνωση, είναι εύκολο να ξυπνήσει.
( Η αίσθηση αυτή είναι που έκανε δυνατό στον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, την προηγούμενη εβδομάδα, να κατηγορήσει όλο τον σουηδικό λαό ότι συνεργάστηκε με τους ναζί, εξαιτίας ενός ηλίθιου άρθρου σε σουηδική εφημερίδα ταμπλόιντ).
Εύκολα θα έλεγε κανείς ότι η εβραϊκή αίσθηση ότι «όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» είναι παράλογη. Αλλά στην ζωή των εθνών, όπως και στη ζωή των ατόμων, είναι παράλογο να αγνοείς το παράλογο.
Το Ολοκαύτωμα θα έχει αποφασιστική επίπτωση σε οποιαδήποτε έκκληση για μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Οι ηγέτες του ρατσιστικού καθεστώτος στην Νοτ. Αφρική συμπαθούσαν ανοικτά το καθεστώς των ναζί και επιπλέον στράφηκαν προς αυτό στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το απαρτχάιντ στηρίχτηκε στις ίδιες ρατσιστικές θεωρίες που ενέπνευσαν τον Χίτλερ. Ήταν εύκολο να κερδίσεις τον πολιτισμένο κόσμο να μποϊκοτάρει ένα τόσο αποκρουστικό καθεστώς. Οι Ισραηλινοί από την άλλη, εμφανίζονται ως θύματα του Ναζισμού. Η έκκληση για μποϊκοτάζ θα υπενθυμίσει σε πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα των ναζί «Kauft nicht bei Juden», μην αγοράζεται από τους Εβραίους.
Αυτό δεν ισχύει για κάθε είδος μποϊκοτάζ. Πριν 11 χρόνια, η κίνηση Γκους Σαλόμ, στην οποία ανήκω, ζήτησε να γίνει μποϊκοτάζ κατά των προϊόντων που προέρχονται από τους εποίκους. Σκοπός του ήταν να διαχωρίσει τους εποίκους από το Ισραηλινό κοινό και να δείξει ότι υπάρχουν δύο είδη Ισραηλινών. Το μποϊκοτάζ αποσκοπούσε να ενισχύσει εκείνους τους Ισραηλινούς που αντιτίθονταν στην κατοχή, χωρίς να γίνονται αντί-Ισραηλινοί ή αντισημίτες.
Ένα από τα πεδία μάχης στον αγώνα μας για ειρήνη είναι η Ισραηλινή κοινή γνώμη. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί πιστεύουν στις μέρες μας ότι η ειρήνη είναι επιθυμητή αλλά αδύνατη(εξαιτίας των Αράβων βέβαια). Πρέπει να τους πείσουμε όχι μόνο ότι η ειρήνη θα είναι καλή για το Ισραήλ, αλλά και ρεαλιστικά εφικτή.
Όταν ο αρχιεπίσκοπος με ρώτησε, σε τι ελπίζουμε εμείς οι ακτιβιστές της ειρήνης, του είπα: Ελπίζουμε ο Μπαράκ Ομπάμα να δημοσιοποιήσει ένα αποφασιστικό και αναλυτικό σχέδιο ειρήνης και να χρησιμοποιήσει όλη την δύναμη των ΗΠΑ για να πειστούν οι πλευρές να το αποδεχτούν. Ελπίζουμε ότι ολόκληρος ο κόσμος θα στοιχηθεί πίσω από μία τέτοια προσπάθεια. Και ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει το στρατόπεδο της ειρήνης στο Ισραήλ να σταθεί ξανά στα πόδια του και να πείσει την κοινή γνώμη ότι είναι και δυνατό και ότι αξίζει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της ειρήνης με την Παλαιστίνη.
Κανείς που μοιράζεται αυτήν την ελπίδα δεν μπορεί να υποστηρίξει την έκκληση για μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Αυτοί που ζητούν μποϊκοτάζ το κάνουν από απόγνωση. Και αυτή είναι η αιτία του θέματος.
Ο Νεβέ Γκόρντον και οι φίλοι του στην προσπάθεια αυτή έχουν απογοητευτεί από τους Ισραηλινούς. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει η ισραηλινή κοινή γνώμη. Κατά αυτούς καμιά σωτηρία δεν υπάρχει από εντός. Κάποιος θα πρέπει να αγνοήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη και να επικεντρωθεί στην κινητοποίηση του κόσμου κατά του κράτους του Ισραήλ. (Μερικοί από αυτούς πιστεύουν με κάποιο τρόπο ότι το κράτος του Ισραήλ θα πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από ένα διεθνικό κράτος).
Δεν συμμερίζομαι καμιά από τις δύο απόψεις-ούτε την απόγνωση για τον Ισραηλινό λαό, στον οποίο ανήκω, ούτε την ελπίδα ότι ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και θα αναγκάσει το Ισραήλ να αλλάξει τους τρόπους παρά την θέλησή του. Για να συμβεί αυτό, το μποϊκοτάζ πρέπει να έχει διεθνή στήριξη, οι ΗΠΑ να μετάσχουν, η ισραηλινή οικονομία να καταρρεύσει και το ηθικό της ισραηλινής κοινής γνώμης να σπάσει.
Πόσο καιρό θα πάρει; Είκοσι χρόνια; Πενήντα; Για πάντα;
Φοβάμαι ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα λάθους διάγνωσης που οδηγεί σε εσφαλμένη θεραπεία. Για να ακριβολογώ: η λανθασμένη αντίληψη ότι η Ισραηλινό-Παλαιστινιακή διαμάχη μοιάζει αυτήν της Νοτ. Αφρικής οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές στρατηγικής.
Πράγματι, η Ισραηλινή κατοχή και το καθεστώς απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Στην Δυτική όχθη υπάρχουν δρόμοι «για Ισραηλινούς μόνο». Αλλά η ισραηλινή πολιτική δεν στηρίζεται σε ρατσιστικές θεωρίες, αλλά σε εθνική διαμάχη. Ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: στη Νοτ. Αφρική, ένας λευκός άνδρας και μία μαύρη γυναίκα(ή αντίθετα) δεν μπορούσαν να παντρευτούν και οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους ήταν έγκλημα. Στο Ισραήλ δεν υπάρχει τέτοια απαγόρευση. Από την άλλη, ένας άραβας πολίτης του Ισραήλ, που παντρεύεται μία Αράβισσα από τα κατεχόμενα εδάφη(ή αντίθετα) δεν μπορεί να φέρει το ταίρι του ή ταίρι της στο Ισραήλ. Και οι δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές, αλλά διαφορετικές.
Στη Νοτ. Αφρική υπήρχε πλήρης συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών για την ενότητα της χώρας. Ο αγώνας ήταν για το καθεστώς. Τόσο οι Λευκοί όσο και οι Μαύροι θεωρούσαν τους εαυτούς τους Νοτιοαφρικανούς και ήταν αποφασισμένοι να αφήσουν τη χώρα ανέπαφη. Οι Λευκοί δεν ήθελαν διαχωρισμό και στην πράξη δεν μπορούσαν κι’ όλας γιατί η οικονομία τους στηριζόταν στην εργασία των μαύρων.
Σε αυτή τη χώρα, οι Ισραηλινοί Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι άραβες δεν έχουν τίποτα κοινό-κανένα κοινό εθνικό αίσθημα, ούτε κοινή θρησκεία, ούτε κοινή κουλτούρα και ούτε κα κοινή γλώσσα. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών θέλουν ένα Εβραϊκό κράτος. Η μεγάλη πλειοψηφία των Παλαιστινίων θέλουν ένα Παλαιστινιακό(ή Ισλαμικό) κράτος. Το Ισραήλ δεν εξαρτάται από τους Παλαιστίνους εργάτες-αντιθέτως, διώχνει τους Παλαιστινίους από την αγορά εργασίας. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει αυτή τη στιγμή ευρεία συναίνεση διεθνώς ότι η λύση βρίσκεται στην δημιουργία παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ.
Με δύο λόγια: οι δύο συγκρούσεις είναι θεμελιωδώς διαφορετικές. Για αυτό και οι τρόποι του αγώνα, πρέπει να είναι επίσης διαφορετικοί. Ας επιστρέψουμε στον αρχιεπίσκοπο, μία ελκυστική προσωπικότητα που είναι αδύνατον να μην κοιτάξεις στα μάτια. Μου είπε ότι προσεύχεται τακτικά και ότι η αγαπημένη του προσευχή είναι κάπως έτσι:
«Αγαπητέ μου Θεέ, όταν κάνω λάθος, κάνε με να θέλω να δω το λάθος μου. Και όταν έχω δίκιο-παρακαλώ κάνε με ανεκτικό να ζήσω μαζί του».

*Ο Αβνέρι είναι παλίμαχος Ισραηλινός ακτιβιστής του κινήματος ειρήνης. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 29/08/2009 στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ"(Μέτωπο Ειρήνης).


http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1251547904

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ

Ένα ενδιαφερον άρθρο για το θέμα του μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Λος Άτζελες Τάϊμς" στις 20/08/2009*


του Νεβέ Γκόρντον**


Οι Ισραηλινές εφημερίδες φέτος το καλοκαίρι ήταν γεμάτες άρθρα που εξέφραζαν θυμό για την προώθηση του διεθνούς μποϊκοτάζ στο Ισραήλ. Ταινίες έχουν αποσυρθεί από ισραηλινά κινηματογραφικά φεστιβάλ, ο Λέοναρντ Κόεν δέχεται επικρίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο για την απόφασή του να εμφανιστεί στο Τελ Αβίβ και η Oxfam διέκοψε τις σχέσεις με μία διασημότητα που χρησιμοποιεί καλλυντικά που παράγονται στα κατεχόμενα εδάφη.

Σαφώς η εκστρατεία να χρησιμοποιούνται τέτοιου είδους τακτικές που συνέβαλλαν στο να δοθεί τέλος στο απαρτχάιντ στην Νότιο Αφρική κερδίζει περισσότερους οπαδούς στον κόσμο.

Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι πολλοί Ισραηλινοί, ακόμη και ειρηνιστές, δεν τάσσονται υπέρ. Το διεθνές μποϊκοτάζ δεν βοηθά και επιπλέον θυμίζει αντισημιτισμό. Θέτει ακόμη ερωτήματα για διπλά στάνταρ(γιατί να μην γίνει μποϊκοτάζ κατά της Κίνας για τις κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων;) και την φαινομενικά αντιφατική θέση να εγκρίνεις το μποϊκοτάζ κατά της ίδιας σου της χώρας.

Πράγματι δεν είναι ένα απλό ζήτημα για μένα ως Ισραηλινού πολίτη να ζητώ από ξένες κυβερνήσεις, περιφερειακές αρχές, διεθνή κινήματα, οργανώσεις, συνδικάτα και πολίτες να πάψουν να συνεργάζονται με το Ισραήλ. Αλλά σήμερα, καθώς βλέπω τα δύο μου αγόρια να παίζουν στην αυλή, έχω πειστεί ότι είναι ο μόνος δρόμος για να σωθεί το Ισραήλ από τον εαυτό του.

Το λέω αυτό γιατί το Ισραήλ βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι και σε περιόδους κρίσης χρειάζονται δραστικά μέτρα. Το λέω αυτό ως Εβραίος που έχει επιλέξει να μεγαλώσει τα παιδιά του στο Ισραήλ, που είναι μέλος του ισραηλινού στρατοπέδου ειρήνης για 30 σχεδόν χρόνια και ο οποίος είναι βαθειά ανήσυχος για το μέλλον της χώρας του.

Ο πιο ακριβής τρόπος για να περιγράψει κανείς το Ισραήλ σήμερα είναι κράτος απαρτχάιντ. Για περισσότερα από 42 χρόνια, το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στην κοιλάδα του Ιορδάνη και την Μεσόγειο θάλασσα. Σε αυτό το κομμάτι ζουν 6 περίπου εκατ. Εβραίοι και 5 περίπου εκατ. Παλαιστίνιοι. Από αυτούς 3,5 εκατ. Παλαιστίνιοι και σχεδόν μισό εκατ. Εβραίοι ζουν στις περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967 και παρόλο που οι δύο αυτές ομάδες ζουν στην ίδια περιοχή, υπόκεινται σε εντελώς διαφορετικά νομικά συστήματα. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κράτος και στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως, όλοι οι Εβραίοι, είτε ζουν στα κατεχόμενα εδάφη είτε στο Ισραήλ, είναι πολίτες του κράτους του Ισραήλ.

Το ερώτημα που με κάνει να μένω ξύπνιος τις νύχτες, ως γονιός και ως πολίτης, είναι το πώς θα εξασφαλίσω το ότι τα δύο μου παιδιά καθώς και τα παιδιά των Παλαιστινίων γειτόνων μου δεν θα μεγαλώσουν σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Υπάρχουν μόνο δύο ηθικά τρόποι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Ο πρώτος είναι η λύση του ενός κράτους: να δοθεί υπηκοότητα σε όλους τους Παλαιστινίους και να δημιουργηθεί έτσι μία διεθνική δημοκρατία σε ολόκληρη την περιοχή που ελέγχεται από το Ισραήλ. Με βάση τα δημογραφικά δεδομένα, αυτό θα σημάνει το τέλος του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους. Για τους περισσότερους Ισραηλινούς Εβραίους, αυτό είναι ανάθεμα.

Ο δεύτερος σημαίνει να τερματίσουμε το απαρτχάιντ μας μέσω της λύσης των δύο κρατών, που προϋποθέτει την αποχώρηση του Ισραήλ στα προ του 1967 σύνορα(με πιθανότητα ανταλλαγής γης), τον διαχωρισμό της Ιερουσαλήμ και την αναγνώριση του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων με την διευκρίνιση ότι μόνο ένας περιορισμένος αριθμός από τα 4,5 εκατ. Παλαιστινίους πρόσφυγες θα επιτραπεί να επιστρέψει στο Ισραήλ, ενώ οι υπόλοιποι θα μπορούν να επιστρέψουν στο νέο Παλαιστινιακό κράτος.

Από γεωγραφικής πλευράς, η λύση του ενός κράτους φαντάζει περισσότερο εφικτή γιατί Εβραίοι και Παλαιστίνιοι είναι ήδη αναμεμειγμένοι. Στην πράξη, «στο έδαφος» η λύση του ενός κράτους(με τη μορφή απαρτχάιντ) είναι η πραγματικότητα.

Από ιδεολογικής πλευράς, η λύση των δύο κρατών είναι περισσότερο ρεαλιστική γιατί λιγότερο από το 1% των Εβραίων και μία μικρή μειοψηφία των Παλαιστινίων υποστηρίζει ένα διεθνικό κράτος.

Προς το παρόν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, είναι πιο λογικό να αλλάξεις την γεωγραφική πραγματικότητα από την ιδεολογία. Αν κάποτε στο μέλλον οι δύο λαοί επιλέξουν να μοιραστούν ένα κράτος, μπορούν να το κάνουν, αλλά προς το παρόν δεν είναι κάτι που θέλουν.

Αν λοιπόν η λύση των δύο κρατών είναι ένας τρόπος να τερματιστεί το καθεστώς απαρτχάιντ, πως μπορεί να επιτευχθεί τότε ο στόχος; Έχω πειστεί ότι η εξωγενής πίεση είναι η μόνο απάντηση. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, οι Εβραίοι έποικοι στα κατεχόμενα εδάφη αύξησαν δραματικά τον αριθμό τους. Ο μύθος της ενωμένης Ιερουσαλήμ έχει δημιουργήσει μία πόλη απαρτχάιντ όπου οι Παλαιστίνιοι δεν είναι πολίτες και στερούνται βασικών υπηρεσιών. Το ισραηλινό κίνημα ειρήνης έχει βαθμιαία εκφυλιστεί ώστε να είναι σχεδόν ανύπαρκτο σήμερα και η ισραηλινή πολιτική μετατοπίζεται όλο και πιο πολύ προς την άκρα δεξιά.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο για μένα ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η τάση για απαρτχάιντ στο Ισραήλ είναι μέσω της μαζικής διεθνούς πίεσης. Τα λόγια και οι καταδίκες από την κυβέρνηση Ομπάμα και την ΕΕ δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα, ούτε καν το πάγωμα των εποικισμών, πόσο μάλλον την απόφαση για απόσυρση από τα κατεχόμενα εδάφη.

Αποφάσισα λοιπόν να στηρίξω το Κίνημα για το Μποϊκοτάζ που έχουν ξεκινήσει Παλαιστίνιοι ακτιβιστές τον Ιούλιο του 2005 και έχει έκτοτε κερδίσει ευρεία υποστήριξη διεθνώς. Ο στόχος είναι να αναγκαστεί το Ισραήλ να σεβαστεί τις υποχρεώσεις του με βάση το διεθνές δίκαιο και να δοθεί στους Παλαιστινίους το δικαίωμα του αυτό-προσδιορισμού.

Στο Μπιλμπάο της Ισπανίας το 2008, μία συμμαχία οργανώσεων από ολόκληρο τον κόσμο κατέληξαν σε 10 σημεία για την καμπάνια υπέρ του μποϊκοτάζ με στόχο να πιεστεί το Ισραήλ με «βαθμιαίο, διατηρήσιμο τρόπο που θα είναι ευαίσθητος στο περιεχόμενο και την ικανότητα». Για παράδειγμα, η προσπάθεια ξεκινά με κυρώσεις και απόσυρση των επενδύσεων από ισραηλινές επιχειρήσεις που δρουν στα κατεχόμενα εδάφη, ακολουθούμενες από δράσεις κατά αυτών που βοηθούν και ενισχύουν την κατοχή με ξεκάθαρο τρόπο. Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις, καλλιτέχνες που έρχονται στο Ισραήλ με σκοπό να προσελκύσουν την προσοχή στην κατοχή είναι ευπρόσδεκτοι, ενώ αυτοί που θέλουν απλά να εμφανιστούν όχι.

Τίποτα άλλο δεν έχει αποδώσει. Η διεθνής μαζική πίεση στο Ισραήλ είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουμε ότι η επόμενη γενιά Ισραηλινών και Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων των δύο αγοριών μου, δεν θα μεγαλώσει σε καθεστώς απαρτχάιντ.


*http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-gordon20-2009aug20,0,1126906.story


βλέπε επίσης αντίλογο στο


http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1251547904


** Ο Νεβέ Γκόρντον είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Η Ισραηλινή Κατοχή" και διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Μπεν-Γκουριόν στην πόλη Μπερσέβα του Ισράηλ.